“เฮ้อ! เมื่อไรป้าดอกไม้จะยอมรับตัวผมสักที อยากแต่งงานกับน้ำแล้ว” พูดจบภูชิตก็เกยคางไว้บนศีรษะเล็ก น่านน้ำวางมือบนแขนแกร่งที่โอบตัวเองไว้ มือเล็กลูบไล้เบาๆ
“อดทนอีกนิดนะคะ น้ำว่าอีกไม่นานคุณป้าน่าจะยอมรับคุณภูแล้วละค่ะ”
“ใจจะขาดก่อนไหม”
“ก็ไม่เห็นจะขาดนี่คะ ยังหาก็โอกาสได้ตลอดๆ”
“ตอนนี้ก็เป็นโอกาสที่น่า...” ภูชิตกระซิบคำพูดสุดท้ายให้ได้ยินกันเบาๆ หญิงสาวบนตักขยับร่างเบี่ยงหน้ากลับมาหาเขา
“คนลามก” เสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของเขาบอกให้รู้ว่าไม่ปฏิเสธกับข้อกล่าวหาสักนิด ริมฝีปากหยักค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้ปากบางจิ้มลิ้ม น่านน้ำผ่อนลมหายใจออก ลำแขนเรียวยกขึ้นคล้องคอหนาไว้ ใบหน้างามแหงนเงยอย่างเต็มใจรับทุกสัมผัสจากเขา
“อื๊อ!...ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็น” เสียงหวานประท้วงเมื่อภูชิตพยายามดึงรั้งเสื้อของเธอขึ้น
“ไม่มีใครเห็นหรอก...นะๆ”
“ไม่ได้ค่ะ...จูบก็พอแล้ว”
“ไม่ได้จริงๆเหรอ” ภูชิตถามพร้อมกับเ
