“มะ...” คำปฏิเสธถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อคนยังไม่หิวช่วงชิงโอกาสทองประกบริมฝีปากบดเบียดละเลียดชิมความหวานอย่างเอาแต่ใจ น่านน้ำดิ้นขลุกขลักอยู่ครู่เดียวก็โอนอ่อนผ่อนตาม ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามแต่ใจคนตัวโต อดยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่า ตัวเองก็หลงระเริงไปกับสัมผัสรักหวามไหวจากเขาและไม่เคยปฏิเสธได้สักทีสิน่า
หลังจากบทเพลงรักแสนเร่าร้อนหลากหลายท่วงทำนองจากพ่อคนจอมอึดจบลง น่านน้ำถึงกับไม่มีเรี่ยวแรงเหลือที่จะก้าวเดิน เดือดร้อนตัวต้นเหตุแห่งการไร้เรี่ยวแรงต้องอุ้มแนบอกเดินกลับไปที่รถ และพาไปทานข้าวกลางวันที่โรงครัว
“ให้ผมอุ้มไหม” ภูชิตจอดรถที่ข้างโรงครัวแล้วรีบวิ่งมาเปิดประตูด้านผู้โดยสาร น่านน้ำส่ายหน้าเร็ว
“ไม่เอาค่ะ อายคนอื่นเขา น้ำเดินเองไหวค่ะ” คนตัวเล็กที่เหลือพลังเพียงน้อยนิด หย่อนขาลงสองข้างอย่างชั่งใจ แต่เนื่องจากรถค่อนข้างสูงทำให้น่ากลัวไม่น้อยหากจะทิ้งน้ำหนักลงไปในขณะที่เรี่ยวแรงแทบ
