“อดทนอีกนิดเดียวนะ เราต้องไปต่ออีกสักหน่อย ถ่วงเวลาให้คนของผมมาช่วย” ภูชิตมั่นใจเหลือเกินว่าคนของเขาน่าจะรู้เรื่องนี้แล้ว เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าตัวเองมีศัตรูรอบตัวขนาดไหน คนสนิทของเขาจึงจำเป็นต้องหาข่าวและช่วยกันระแวดระวังภัย คราวนี้การข่าวของเขาช้าไปหน่อย ทำให้ศัตรูบุกประชิดตัวโดยที่เขาไม่ได้เตรียมตัวตั้งรับเลย
“ค่ะ...” น่านน้ำพยักหน้ารับ ภูชิตประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้น มือด้านหนึ่งของเขาถือปืนไว้มั่น
“หยุด!” เสียงห้าวแผดดังลั่น ทำให้สองหนุ่มสาวที่กำลังจะออกเดินต้องชะงักเท้าหันกลับไปมองด้านหลัง
“ผู้ใหญ่ศักดิ์” ภูชิตเอ่ยชื่อผู้ใหญ่ศักดิ์รอดไรฟัน เขาขบกรามแน่นด้วยความโกรธแค้น
“ยังจำกันได้เหรอไอ้ภูชิต มึงทำกูแสบนักนะ” ผู้ชายร่างใหญ่ค่อนข้างท้วม หน้าตาถมึงทึงเล็งปืนมาที่ภูชิตและน่านน้ำ เขาแสยะยิ้มเยาะเย้ย และค่อยๆก้าวเท้าเข้าใกล้คนทั้งสอง
“ทิ้งปืนลง ไม่งั้นกูยิงเมียมึงแน่” ภูชิตสบตาผู้ใหญ
