7
586 คำ
วันต่อมา 09.00น.
น้ำใสมาช่วยผู้เป็นแม่ขายก๋วยเตี๋ยวตามปกติ แม้เธอจะยังไม่หายดีก็ตาม
"โต๊ะห้าเอาเย็นตาโฟนะจ๊ะ" นงทวนออเดอร์ลูกค้าพร้อมจดใส่กระดาษ
“มาเเล้วจ้า” น้ำใสยกชามก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟให้ลูกค้า
“มีใครสั่งอีกไหม?”
“โต๊ะสองเอาเส้นใหญ่น้ำใสจ้ะแม่” ตอบแม่เสร็จน้ำใสก็เดินไปเก็บชามที่โต๊ะของลูกค้าที่กินเสร็จแล้ว
"สั่งก๋วยเตี๋ยวครับ" เสียงทุ้มของชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยสั่งก๋วยเตี๋ยว
“เอาอะไรดีพ่อหนุ่มคนหล่อ”
เพล้ง!
น้ำใสที่กำลังจะยกชามไปเก็บ หันมาเจอกับเจ้าของเสียงนั้น พอเพ่งมองเขาอย่างชัดๆ มือไม้มันก็อ่อนแรงจนทำชามหล่นแตกลงบนพื้น
"อีน้ำใส!! มึงเบาๆหน่อยลูกค้ากูตกใจหมด" แม่หันไปตะคอกด่า
“จะ...จ้ะแม่”
"สรุปเอาไรดีพ่อหนุ่มคนหล่อ" นงหันมาถามย้ำเตอร์อีกครั้ง
“เอาน้ำใส เอ๊ย! เอาเส้นเล็กน้ำใสครับ” ไม่พูดเปล่า แต่สายตาของเขายังเอาแต่จ้องมองน้ำใส ทำเอาเธอทำตัวไม่ถูก
“ยืนทำเหี้ยไร พาลูกค้าไปนั่งสิ โอ๊ยมึงเป็นไรเนี่ยอีน้ำใสดูเอ๋อๆ เห็นคนหล่อไม่ได้เลยนะ!!” เสียงด่าของแม่ดึงสติของน้ำใสให้กลับมา
"เชิญค้า" มือเล็กผายเชิญให้ชายหนุ่มเข้ามานั่งด้านในร้าน “ไอ้คนโรคจิต มาทำไม” ตวาดถามเสียงเบาขณะพาเตอร์ไปนั่งที่โต๊ะ
“นี่ร้านก๋วยเตี๋ยวนะมากินชาบูมั้ง!”
"ได้เเล้วเล็กน้ำใส" แม่ตะโกนเรียก น้ำใสจึงเดินไปยกมาเสิร์ฟให้กับเขาอย่างไม่เต็มใจ
เตอร์นั่งกินก๋วยเตี๋ยวพร้อมมองน้ำใสที่คอยทำปากมุบมิบด่าตัวเองตลอดเวลา
"ถ้าแม่รู้ กูตายแน่ๆ" น้ำใสพูดเบาๆ พร้อมเช็ดโต๊ะ ขนาดแค่เธอหนีเที่ยวยังโดนตีจนก้นลาย แล้วถ้าเกิดรู้ว่าเสียตัวให้ผู้ชายแปลกหน้า คงโดนฆ่าตายแน่ๆ
"นี่ครับเงิน" หลังกินเสร็จเตอร์ก็เดินออกไปจ่ายเงินกับแม่ของน้ำใส
“ไม่เคยเห็นหน้าคนแถวไหนจ๊ะ” นงถามเพราะรู้สึกไม่ค่อยคุ้นหน้าสักเท่าไหร่
“ผมชื่อเตอร์เพิ่งย้ายมาอยู่คอนโดนใหม่ถัดไปซอยครับ”
“อ๋ออออ งั้นนี่นามบัตรร้าน มีบริการส่งถึงที่พิเศษห้าสิบบาท ฟรีค่าส่ง จะให้อีน้ำใสไปส่งให้” เธอหยิบนามบัตรของร้านยื่นให้กับเตอร์ ทำเอาน้ำใสที่เช็ดโต๊ะอยู่ขนลุกขนพองกับคำพูดของแม่
“ผมต้องสั่งอีกแน่ครับ เพราะน้ำใส....อร่อยมาก” เตอร์ลากเสียงยาวพร้อมกับจ้องมองน้ำใสด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"ถ้าอีลูกเเรดฉันไปทำอะไรให้พ่อหนุ่มก็บอกได้นะ มันแรดจะตาย ดูใส่เกงสั้นเสื้อสายเดี่ยว แต่มันไม่กัดใครหรอกจ้าแค่ชอบเเต่งตัวโป๊"
“หนูคนนะไม่ใช่หมา! จะไปกัดใครได้”
“ไว้ผมโทรมาสั่งนะครับ” สายตาของเขายังคงไม่ละไปจากใบหน้าของน้ำใส
“จ้า” นงขานรับเตอร์ ก่อนจะหันไปขู่เตือนน้ำใส “อย่านะมึงอีน้ำใส อย่าไปแรดใส่ลูกค้า”
“ไอ้คนบ้า ไอ้โรคจิต!!” เธอได้แต่บ่นตามหลังของเตอร์เสียงแผ่วเพราะกลัวว่าแม่จะรู้ความจริง
- ผู้เขียน
