6
796 คำ
คอนโด
น้ำใสกลั้นใจขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นเดิมอีกครั้ง เธอเหลือบขามองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่เจอผู้ชายคนนั้น เเล้วก้าวเดินผ่านห้องเขาไปอย่างรวดเร็ว
กริ้ง
มือเล็กเอื้อมกดกริ่งเมื่อมาถึงหน้าห้องของลูกค้าหนึ่งศูนย์สี่
"นึกว่าจะไม่มาส่งเเล้ว หิวจะตาย" ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงบ่นของลูกค้า
“ขะ..ขอโทษค่ะ พิเศษห้าสิบบาท”
“ขอบคุณครับ” หลังจากรับก๋วยเตี๋ยวแล้วจ่ายเงิน เจ้าของห้องก็ปิดประตูกลับเข้าไป
น้ำใสกำลังจะเก็บเงินใส่กระเป๋าแล้วเตรียมตัวกลับ ทว่าเสียงประตูเปิดจากห้องข้างๆ ก็ดังขึ้นซะก่อน
เธอรีบหันขวับไปมองตามสัญญาณ ทำให้ได้สบตากับผู้ชายคนนั้นอย่างจัง หัวใจดวงน้อยพลันเต้นระรัวดั่งกลองชุด
ผู้ชายคนนั้นเดินเอาถุงขยะมาทิ้งที่อีกฝั่ง ซึ่งต้องผ่านตรงจุดที่เธอยืนอยู่ น้ำใสพยายามหลบสายตาและไม่มองหน้าอีกฝ่าย ในใจภาวนาขอให้เขารีบกลับเข้าห้องไปเร็วๆ จึงทำให้มองไม่เห็นว่าตอนนี้เขามายืนอยู่ข้างๆ
"เงินที่วางบนหัวเตียงทำไม่เอาไป! แล้วนี่...ร้อนเงินเหรอ รับแขกถึงสองคน" เตอร์ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ใบหูของเธอ จากนั้นก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไป
"ไอ้บ้าเอ๊ยยยย" น้ำใสโวยวายเสียงเบา ก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นลิฟต์ทันที ทั้งอับอาย ทั้งโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ผับ888 เวลา16.00น.
"มาช้าจังวะไอ้เตอร์" ทามทักเมื่อเห็นเตอร์เดินเข้ามานั่ง เป็นอีกครั้งที่เขามาช้ากว่าเวลานัด
“ก็มัวเอาสาวที่ไอ้มังกรส่งมาอะดิ ซิงก็ไม่บอกกู ยัดเข้าไปจนเจ็บเอ็นฉิบหาย” เตอร์บ่นพลางกุมเป้าของตัวเองไว้หลวมๆ ไม่ใช่แค่อีกฝ่ายที่เจ็บ เขาเองก็เจ็บจากความแน่นและแรงตอดรัดเช่นกัน
"หวัดดีเพื่อน ไอ้เตอร์และไอ้ทาม" มังกรเดินเข้ามาทักทายเพื่อนอย่างอารมณ์ดี
“ไงไม่ส่งเด็กให้กูแต่ส่งให้ไอ้เตอร์ ไอ้สัด!”
“เออ กูลืมโทรบอกว่าเด็กที่ส่งไปอะเข้าโรงบาลเลยเลื่อนนัดนึกว่ามันโทรบอกมึงเเล้ว” มังกรหันไปบอกกับเตอร์
“มันก็มานิ!! ถือก๋วยเตี๋ยวมาด้วยสงสัยหิวแต่ตัวเล็กไปหน่อย เตี้ยๆ เงินก็ไม่เอา เเถมรับจ็อบด้วยพร้อมกัน”
“ที่กูส่งให้คือนางแบบนะสูงร้อยเจ็ดสิบจะเตี้ยได้ไง!!” มังกรตวัดสายตามองเตอร์ด้วยความสงสัย
"ชิบหายละ!" เตอร์สะดุ้งเฮือกพร้อมกับหัวใจที่กระตุกวูบ เมื่อรู้ตัวว่าตนเองมีอะไรกับผู้หญิงผิดคน แถมผู้หญิงคนนั้นยังบริสุทธิ์อีกด้วย
@ก๋วยเตี๋ยวบ้านน้ำใส 16.20น.
"แม่นี่เงินห้าสิบบาท" น้ำใสยื่นเงินให้แม่
“หน้าซีดๆเป็นไร มึงหายไปไหนนานจังวะ?” เมื่อสังเกตได้ถึงความผิดปกติผู้เป็นแม่จึงถามขึ้น ทำเอาน้ำใสเลิ่กลั่กรีบเดินเข้าไปหลังร้านแล้วตะโกนตอบกลับ
“ส่งก๋วยเตี๋ยวผิดห้อง!!”
“แล้วนั่นเป็นไรเดินขาถ่าง!” แม่ตะโกนถามตามหลังแต่น้ำใสก็ตีเนียนไม่ตอบ รีบเดินเข้าไปที้งที่เจ็บตรงนั้นแทบตาย
หลังร้าน
"โอ๊ยยยย ซี๊ดดดดด ฮือ โครตเจ็บเลย ไอ้บ้าสาธุอย่าให้เจออีกเลย" น้ำใสกำหมัดเเน่นน้ำตาคลอ ทั้งเจ็บแสบ ทั้งร้าวระบมจนแทบจะขยับตัวไม่ไหว
วันต่อมา 10.00น.
บ้าน
บ้านของน้ำใสอยู่ถัดจากร้านก๋วยเตี๋ยวแม่ไปประมานสองซอย เป็นบ้านไม้สองชั้น ทุกๆ วันนงจะตื่นเช้าเพื่อเตรียมของออกไปขายตอนเจ็ดโมง ยกเว้นวันอาทิตย์
"อีน้ำใสเว๊ยยยยยย ไม่ตื่นอีก"
ห้องนอนน้ำใส
"โอ๊ยยยย ปะ...ปวด" เมื่อรู้สึกตัวตื่นน้ำใสก็พยายามที่จะดันตัวลุกขึ้นนั่ง เธอร้าวระบมไปทั้งตัว เมื่อวานว่าหนักแล้ว แต่วันนี้หนักกว่าหลายเท่า
“เป็นไรไม่สบายเหรอ กูเห็นหน้าซีดตั้งแต่เมื่อวานเเล้ว นะไหนดูดิ” แม่ถามพลางเอามืออังที่หน้าผากของลูกสาวเมื่อเห็นอาการที่ไม่สู้นัก
“หนูแค่..ปวดหัว” น้ำใสตอบเสียงแผ่วอย่างอ่อนแรง
“ตัวร้อนมาก มึงแดกยาพักผ่อนวันนี้ไม่ต้องไปนะ นอนพักเลย ยาอยู่หลังตู้เย็นด้านล่างไปเอาด้วย” แม่บอกทิ้งท้ายก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อเอาของไปขาย
"ฮืออออ เพราะไอ้บ้านั่นแน่ๆ" น้ำใสโอดครวญพลางเอามือจับหว่างขาของตัวเองที่ร้าวระบมไปหมด
- ผู้เขียน
