เช้าวันใหม่ คีย์ขับรถมาจอดหน้าตึกเรียน เขาก้าวลงจากรถพร้อมกับเกนที่เดินเคียงข้างกัน
มือเล็กถือกระเป๋าเอกสาร ส่วนคีย์เองสะพายเป้ใบหรูไว้สบายๆ
ทันทีที่เดินเข้ามาในบริเวณตึก เสียงโหวกเหวกของเพื่อนซี้ก็ดังขึ้นก่อนใคร
“เฮ้ยยย ไอ้คีย์! ในที่สุดก็โผล่มาเรียนแล้วเว้ยยย!” ทอมยกมือโบกเหมือนเจอของหายาก
เบสท์หัวเราะร่า “กูยังนึกว่ามึงลาออกไปเป็น CEO เต็มตัวแล้ว หรือจริง ๆ แล้วติดเมียจนไม่มีเวลาโผล่หัวมาเรียนมากกว่า?”
เสียงหัวเราะและเสียงแซวตามมาเป็นระลอก นักศึกษาคนอื่นๆ ที่เดินผ่านก็แอบมองเป็นตาเดียว
เพราะภาพ “ตัวพ่อวิศวะ” ที่เดินมากับเด็กบริหารตัวเล็กมันสะดุดตาจริง ๆ
คีย์เลิกคิ้ว หันไปยกแขนโอบไหล่เกนเข้ามาใกล้ ก่อนตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ก็ใช่สิวะ ติดเมียแล้วมันผิดตรงไหน”
เกนหันขวับไปมองทันที “พี่คีย์!” แก้มแดงจัดจนคนรอบๆ ส่งเสียงโห่แซวสนั่น
“โหหหห ดูมันพูดสิวะ! สุดท้ายไอ้คีย์ก็ยอมรับแล้
