ตอนที่ 10 ตัวร้ายเหรอ ได้เลย!
1700 คำ
เขาถามและดึงศีรษะของเธอ มาซบที่อกของเขา หลินซีรีบดันตัวออกทันที ตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ทำให้หานเซียวนึกขำ เขาไม่เคยมองเธอว่าน่ารักมาก่อน แต่วันนี้…ถึงกับเดินตามออกมา เพื่อแอบฟังเธอคุยกับคนอื่น นี่ไม่ใช่นิสัยของเขาเลยด้วยซ้ำ
“นายพลกู้”
“ขอโทษด้วย ผมแค่อยากออกมาสูดอากาศ บังเอิญเจอคุณก็เลยจะเข้ามาทักทาย ไม่คิดว่าจะทำให้คุณตกใจ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว ขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวสิเมื่อกี้ ขอโทษด้วยแต่ผมบังเอิญได้ยินว่า คุณกำลังหาร้านตัดเย็บเสื้อผ้า”
“นี่คุณแอบฟังพวกผู้หญิงคุยกันเหรอ”
“เปล่านะ! ผมก็บอกไปแล้วว่า บังเอิญ”
“อ้อ ค่ะบังเอิญก็บังเอิญ ว่าแต่ทำไมเหรอคะ นายพลกู้คงจะไม่บอกว่า บังเอิญรู้จักหรอกนะคะ”
“ไม่รู้เหรอว่า ผมเป็นคนกว้างขวาง อีกอย่างผมคุมทั้งมณฑลนี้ ทำไมจะไม่รู้ว่า ร้านตัดเย็บที่ดีอยู่แถวไหน วันนี้ผมว่างพอดีด้วย โอกาสดี ๆ แบบนี้หาไม่ได้แล้ว รีบไปกันเถอะ”
“หา! อะไรนะคะ เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้ว่างเหมือนคุณ วันนี้ฉัน…”
“ผมรู้แล้ว ผมจะแวะไปทักทายพ่อแม่คุณพอดี รีบไปเถอะ เดี๋ยวร้านจะปิดหมด”
เขาจับมือเธอเดินกลับเข้ามาในร้าน โต๊ะเพื่อน ๆ ของเธอ เมื่อเห็นว่าหลินซีเดินเข้ามากับนายพลน้อยกู้ ก็ตกใจจนอ้าปากค้าง ส่วนคุณนายกู้กับเจินหลิน ที่เดินลงมาเพื่อจะเข้าห้องน้ำ ก็เจอพวกเขาทันที เธอเห็นว่าหานเซียวจับมือหลินซีเดินไปที่โต๊ะตระกูลตง
“คุณตงครับ คุณนายตง ผมกับซีซีจะออกไปธุระข้างนอก ผมเลยมาแจ้งพวกคุณเอาไว้ หลังจากเสร็จธุระแล้ว ผมจะรีบพาเธอไปส่งนะครับ”
“นายพลน้อย วันนี้คุณไม่ทำงานเหรอครับ”
“วันนี้ผมมาทานข้าวกับแขกของคุณแม่ เดี๋ยวท่านก็กลับแล้ว"
“คุณตง คุณนายตง สวัสดีค่ะ”
“คุณนายกู้ สวัสดีค่ะ”
คุณนายกู้เดินเข้ามาทันที เมื่อเห็นว่าลูกชาย เหมือนกับฉุดลูกสาวของตระกูลตงมาที่โต๊ะ ท่าทางรีบร้อนจนน่าสงสัย อีกอย่างหลี่เจินหลิงที่เดินมากับเธอ ก็เริ่มตัวสั่นแล้ว
“แม่ครับ ผมกับหลินซีมีธุระด่วน ต้องรีบไปก่อน เดี๋ยวผมให้เอ้อหมิงเอารถมารับนะครับ”
“จะรีบไปไหนกันเหรอ ทำไมด่วนนักล่ะ”
“พึ่งจะนึกได้เมื่อครู่นี้เอง ผมไปก่อนนะครับ แล้วจะรีบพาหลินซีกลับไปส่งตอนค่ำ”
“เอ่อ ได้ค่ะ”
“มะ แม่คะ เอ่อ… คุณชายต้วน เอาไว้พบกันนะคะ”
“ครับคุณหนูตง”
เมื่อเธอหันไปบอกลาต้วนหลาน คนที่หันไปสบตาก็เริ่มชักสีหน้า ต้วนหลานเองยิ้มให้และโค้งให้เขา หานเซียวก้มศีรษะเพียงเล็กน้อย และดึงเธอออกมาจากร้านทันที โดยไม่สนใจสายตาคนอื่นที่มองอยู่
“เดี๋ยวก่อนสิคุณ ไม่ใช่สิ แล้วเราจะไปยังไง”
“ผมขับรถมาเอง”
“แล้วแม่ของคุณล่ะคะ”
“เดี๋ยวให้เอ้อหมิงเอารถมารับ”
“แต่ว่า…”
“อะไรอีก บอกลากันไปแล้วไม่ใช่เหรอ นี่หลินซี คุณคงไม่ลืมว่าพวกเรากำลังจะเป็นอะไรกันใช่ไหม”
“พะ พวกเรา… เอ้อ เฮ้อ หายใจแทบไม่ทัน”
“ขึ้นรถก่อนเถอะ”
“พี่หานเซียวคะ!”
เขาหลับตาลงทันที และรู้ว่าคงไม่ง่ายแล้ว ถ้าเจินหลิงเดินตามมา อาจจะเป็นแม่ของเขา ที่ปล่อยเธอมาแบบนี้ ทั้งคู่หันมามองหน้ากัน หลินซีรีบหลบสายตาเขาทันที
“คุณหนูหลี่ ขอโทษด้วยแต่พวกเราต้องรีบไป เอาไว้คุยกันวันหลัง”
“แต่ว่า! คุณพ่อจะกลับโรงพยาบาล ทางที่พี่หานเซียวไป ผ่านบ้านฉันพอดี ฉันแค่อยากจะขอติดรถไปด้วยค่ะ”
“เดี๋ยวผมให้เอ้อหมิงไปส่งคุณก่อน แล้วค่อยพาคุณแม่กลับบ้าน ไปก่อนนะ”
เขาไม่ฟังที่เธอจะพูดต่อ และเปิดประตูให้กับหลินซี แต่คนที่เดินมาจับประตูเอาไว้ คือหลี่เจินหลิง
“พี่หานเซียวคะ เหมือนว่าคุณป้า จะแวะคุยกับคุณตงกับคุณนายตง ฉันเองไม่อยากรอ อีกอย่างใกล้จะเปิดเรียนแล้ว ขอรบกวนหน่อยนะคะ คุณป้าเป็นคนสั่งมาว่า ให้พี่ไปส่งฉันก่อน ขอโทษด้วยนะคุณหนูตง”
ตงหลินซีได้แต่ยืนขมวดคิ้ว แต่รอยยิ้มร้ายก่อนขึ้นรถนั่น ทำให้เธอตัดสินใจทันที และรู้ว่าหลี่เจินหลิง อยากเล่นสงครามประสาทกับเธอ
‘โอ้โหแม่คุณหนูหลี่คนนี้ รู้น้อยไปเสียแล้ว คิดจะมาเล่นกับฉันเหรอ กระดูกคนละเบอร์แล้วเบบี๋ เดี๋ยวแม่จะจัดเต็มให้ เอาจนอยากจะกรี๊ดหัวระเบิดไปเลย อยากให้ฉันเป็นตัวร้ายเหรอ ได้เลยแม่จะจัดให้ฉ่ำเลยจ้า’
หลินซีเดินมาจับแขนหลี่เจินหลิงเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในรถของหานเซียว
“คุณหนูตง นี่คุณจะทำอะไรคะ”
“เมื่อกี้บอกว่าบ้านคุณถึงก่อน ฉันขี้เกียจเปลี่ยนที่บ่อย ๆ ขอโทษนะคะ เชิญคุณไปนั่งเบาะหลังดีกว่า ถึงแล้วจะได้ลงไปเลย ก็อย่างที่พี่หานเซียวบอก พวกเรากำลังรีบไปทำธุระ ไม่อยากเสียเวลา”
เธอดึงแขนเจินหลิงออกมา เหมือนจะไม่ได้ใช้แรงมาก แต่กลับแรงจนเจินหลิงหลุดออกมา หลินซีเข้าไปนั่ง และยิ้มให้หานเซียว
“ขอบคุณค่ะ”
เขานึกขำในใจ เมื่อปิดประตูให้เธอ และหันไปมองหน้าหลี่เจินหลิง ที่พยายามกลั้นความโกรธเอาไว้จนหน้าแดง
“คุณหนูหลี่ จะไปด้วยกันไหมครับ รีบขึ้นรถเถอะ”
“คะ? เอ่อ…ก็ได้ค่ะ”
เธอต้องเดินไปเปิดประตูรถเอง นั่งเบาะหลังอย่างจำใจ และเก็บความไม่พอใจเอาไว้เต็มอก แต่หลินซีกลับไม่หยุดแค่นั้น เพราะเธอกำลังทำให้การนั่งรถของหลี่เจินหลิง แค่ระยะทางจากร้านไปบ้านของเธอ ไม่ต่างอะไรกับตกนรกทั้งเป็น
“จริงสิคะพี่หานเซียว ที่จริงเย็นนี้ไม่ต้องรีบกลับก็ได้ เอาไว้ไปดูร้านตัดชุดเสร็จ เราไปดินเนอร์ด้วยกันสักมื้อ ร้านตรงร้านริมทะเล บรรยากาศดีมากเลยนะคะ อาชิงบอกฉันว่า พ่อของเธอเป็นเจ้าของ ถ้าฉันไปจะได้ส่วนลดพิเศษด้วยล่ะ เห็นว่าอาหารทะเลสดมาก”
“งั้นเหรอ เอาไว้เสร็จธุระแล้วจะพาไปนะ”
“พี่หานเซียวใจดีที่สุดเลย ขอบคุณนะคะ”
เธอขยับเข้าไปกอดแขนเขา กู้หานเซียวเกร็งตัวขึ้นมาทันที และรู้สึกขนลุกแปลก ๆ ที่เธอทำแบบนี้ เขาเคยรังเกียจเธอมาก่อน อย่าว่าแต่จับตัวเลย เมื่อก่อนแค่คุยก็ไม่อยาก แต่ตอนนี้เขากลับอยากให้หลินซี ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ และเผลอตัว ดีดหน้าผากเธอเชิงหยอกกลับไป
“นั่งดี ๆ ไม่เห็นเหรอว่ากำลังขับรถอยู่ มันอันตราย”
“ก็ได้ค่ะ จะยอมให้ก็ได้ แต่ต้องพาไปจริง ๆ นะคะ ถ้าโกหกฉันจะไปฟ้องคุณลุงกู้”
“รู้แล้วน่า จริงสิคุณหนูหลี่ บ้านของคุณเลี้ยวเข้าตรงไหนนะ ผมลืม”
“ตายจริง! แย่ล่ะสิขอโทษด้วยนะคะคุณหนูหลี่ ฉันลืมไปเลยว่าคุณอยู่ด้วย ดีนะที่ไม่เผลอทำอะไรไปมากกว่านี้ พี่หานเซียวก็ไม่เตือนกันบ้างเลย เกือบจะหอมแก้มไปแล้วไหมล่ะคะ”
กู้หานเซียวตกใจ จนต้องหันมองเธอแวบหนึ่ง นี่ตงหลินซีกำลังมาไม้ไหนกันแน่ แต่สายตาเขาเหลือบไปเห็น คนที่นั่งเบาะหลัง ซึ่งกำลังเกร็งตัวเหมือนจะชัก หน้าตาแดงก่ำด้วยความโกรธจึงเริ่มเข้าใจ เธอกำลังยั่วโมโหและสั่งสอนหลี่เจินหลิง โดยใช้เขาเป็นเครื่องมือ
‘คิดจะใช้งานฉันแกล้งคนอื่นเหรอ ไม่ง่ายแบบนั้นหรอกตงหลินซี อยากเล่นมากใช่ไหม ได้เลย’
“ซอยนี้ใช่ไหม ผมเริ่มจำได้แล้ว”
“ค่ะพี่หานเซียว นึกว่าพี่จะจำไม่ได้แล้ว ทั้ง ๆ ที่พี่ก็ “มาบ่อย” จนพ่อคิดว่า พี่หลับตาขับรถก็มาถูก”
หลินซีแอบขำแทนที่จะโกรธ จนเขานึกประหลาดใจ แต่มันก็น่าขำจริง ๆ นั่นแหละ เธอหันไปมองหน้าคนที่ขับรถอยู่ ก็เบ้ปากใส่เขาทันที
“ขนาดหลับตาขับได้เลยทีเดียว เก่งจริง ๆ”
“เงียบไปเลย”
“อะไรนะคะ นี่พี่สั่งให้ฉันเงียบเหรอคะ”
หานเซียวตกใจอีกครั้ง เมื่อหลินซีเอาหน้าเข้ามาใกล้เขา ในระยะประชิด หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าครั้งไหน ๆ เมื่อหันไปมองกระจกหลัง ก็เห็นว่าเจินหลิง กัดปากแน่นและเริ่มตัวสั่นด้วยความโกรธ
‘เธอทำสำเร็จแล้วแม่ตัวดี แต่ฉันเองคงไม่ปล่อยให้เธอ ใช้งานอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ ทุกอย่างมันมีราคาต้องจ่าย’
เขาจอดรถหน้าคฤหาสน์ตระกูลหลี่ได้ ก็หันมาหอมแก้มหลินซี โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว เพราะคิดว่ายังไม่ถึง และเขาคงไม่กล้าทำอะไร แต่ทว่า… เธอคิดผิดถนัด มือที่กำลังจะยกขึ้นมาทุบ ถูกเขารีบจับเอาไว้
“ขอโทษทีนะ ผมเบรกรถแรงไปหน่อย ก็เลยไม่ทันมองน่ะ ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม ไหนดูสิแก้มช้ำหรือเปล่า"
- ผู้เขียน
