“หานเซียว… ฉันเชื่อว่าคุณต้องมา”
“รีบพาอาซีออกไปจากที่นี่ก่อน”
“พี่หานเซียว… คุณปู่”
เสียงของหลี่เจินหลิง ที่ตอนนี้มือของเธอขาดไปข้างหนึ่งเพราะกระสุนปืนที่กู้หานเซียวยิงใส่ ตอนนี้เธอนอนหมอบอยู่ที่พื้น โดยมีเอ้อหมิงจับเอาไว้ หน้าเธอซีดจนแทบไม่มีสติ เมื่อหันไปเห็นชายที่เธอรัก กำลังอุ้มตงหลินซีที่ใบหน้าอาบไปด้วยเลือดอยู่ในอ้อมกอด สายตาที่มองเธอ ช่างโหดเหี้ยมและเย็นชาเหลือเกิน
“หลี่เจินหลิง ครั้งนี้ผมจะไม่มีทางยกโทษให้คุณ ตระกูลหลี่ทำความเลวมามากเกินไปแล้ว รอรับผลกรรมของพวกคุณเถอะ”
“อย่านะคะ ไม่ใช่ฉันนะ มันต่างหากล่ะ นังสารเลวนั่น… มันเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด!”
“คุณต่างหากที่สารเลว ทั้งเลวและน่าเกลียด คนอย่างคุณไม่น่าเกิดมาเป็นคนด้วยซ้ำหลี่เจินหลิง รู้ไหมว่าผมพยายามมากแค่ไหน ที่จะยับยั้งใจไม่ฆ่าคุณ อย่าพูดอะไรอีกเลย”
“หานเซียว อย่า…พอแล้ว”
“ซีซี!”
“อาซี! อาเซียวแกมัวยืนบื้ออะไรอยู่
