ตอนที่ 12
1452 คำ
เสียงของเขาร้อนแรงพอๆ กับสายตาที่จ้องมาเลย นี่เขากำลังจะทำอะไรกันแน่ ถึงได้รุกหล่อนแบบนี้
“ทำไมฉันจะไม่อยากให้หยุด! นายอย่าหลงตัวเองนักเลย นายสิรณัฐ!”
หล่อนพยายามโต้แย้ง แต่คำพูดของหล่อนกลับไร้น้ำหนักเสียเหลือเกิน
“ก็เธอดูดลิ้นฉัน”
“ไอ้...! เลิกพูดได้แล้ว!”
หล่อนหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งอายทั้งเขินปะปนกันไปหมด
“ทำไมล่ะ? อายเหรอ? ก็เธอทำจริงๆ นี่”
เขาว่าต่อหน้าตาเฉย ราวกับกำลังเล่นสนุกกับปฏิกิริยาของหล่อน
“นายก็กัดปากฉันเหมือนกัน! ดูดปากฉันด้วย! อย่าทำมาพูดดีหน่อยเลย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
“แล้วอยากลองจูบอีกครั้งไหมล่ะ?”
น้ำเสียงของเขานุ่มจนเหมือนละลายลงในลมหายใจของหล่อน
“ไม่เอา! เลิกพูดบ้าๆ ได้แล้ว!”
“แต่ฉันอยากลอง... และฉันมั่นใจว่าเธอจะพูดว่าไม่ให้ฉันหยุด”
“ไม่มีทาง! ฉันไม่ได้พิศวาสจูบนายเลย!”
“ลองดูไหมล่ะ?”
“ทำไมฉันต้องลอง?”
“เพราะถ้าไม่กล้าลอง แปลว่าเธอกลัว... กลัวว่าจะหยุดตัวเองไม่ได้ จริงไหม วราลี?”
น้ำเสียงเขาแผ่วเบา แต่คมเหมือนใบมีดกรีดเข้าไปในกำแพงหัวใจที่หล่อนพยายามสร้างเอาไว้
วราลีกัดฟันแน่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็ยังจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“คนอย่างฉันไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น! และไม่มีทางจะหวั่นไหวกับจูบไม่เป็นสับปะรดของนายด้วย จำเอาไว้!”
หล่อนประกาศกร้าวออกไป ทั้งๆ ที่ใบหน้าแดงจัด และแววตาที่สะท้อนความปั่นป่วนออกมาจนซ่อนไม่มิด
และหล่อนก็ไม่คิดจะรอให้เขายั่วเย้าอีกต่อไป หล่อนยื่นมือไปคว้าต้นคอของเขา แล้วดึงลงมาจูบแรงๆ ราวกับต้องการประชดประชัน
ริมฝีปากกระแทกกันแรงๆ จังหวะดุดันเต็มไปด้วยความดื้อดึง ดื้อรั้น และอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้หัวใจ
สิรณัฐหัวเราะในลำคอ เสียงต่ำ ลึก และแผ่วพร่าเหมือนไฟที่เริ่มลาม
“คิดว่าสู้ฉันได้เหรอ วราลี”
“ก็ลองดูสิ...” หล่อนหอบ ขณะกระซิบเสียงพร่าออกมาอีกครั้ง “ใครกันแน่... ที่จะหยุดไม่ได้”
สิรณัฐโน้มตัวลงมาหาอีกครั้ง ริมฝีปากแทบแนบแก้มนุ่ม ปลายนิ้วยาวไล้ตามแนวสันหลังของหล่อนช้าๆ จนหล่อนสะท้านไหว
วราลีจิกมือไว้กับหัวไหล่แกร่งเอาไว้แน่น ไม่รู้เหมือนกันว่าอยากจะผลัก หรือดึงเขาเข้ามาใกล้กว่าเดิมกันแน่
แต่สุดท้ายหล่อนก็ไม่ได้ผลักเขาออกไป กลับแนบลำตัวเข้าไปหามากขึ้น ราวกับหัวใจของหล่อนกำลังเผลอไผล และพ่ายแพ้
จูบครั้งใหม่ร้อนกว่าเดิม ลึกซึ้งกว่าเดิม และไม่มีความหยอกเย้าใดๆ หลงเหลืออยู่อีก
ลมหายใจถี่กระชั้นแทนที่คำพูด มือใหญ่ของเขาลูบไล้แผ่นหลังบอบบางของหล่อนเบาๆ ในขณะที่หล่อนก็สอดมือเข้าไปที่กลุ่มผมนุ่มของเขา ดึงแน่นราวกับจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งร่าง
“ฉ... ฉัน... ควรผลักนาย... ออก...”
หล่อนพึมพำ หอบกระเส่า ตอนที่เขาผละจูบออกห่างไปเล็กน้อย
“แล้วทำไมไม่ผลักล่ะ...”
น้ำเสียงของคนถามก็แหบก็พร่าเต็มไปด้วยไฟร้อนๆ ไม่ต่างกัน
วราลีหลับตาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะสบตาคมอีกครั้งนิ่งนาน
“เพราะ... ฉัน... มั่นใจว่า ถ้าผลักออกไปแล้ว ฉันก็จะดึงกลับมาใหม่...” หล่อนพูดขึ้นอย่างยอมแพ้ ยอมศิโรราบ
สิรณัฐหัวเราะเบาๆ แต่น้ำเสียงนั้นไม่ได้เยาะเย้ยใดๆ แต่กลับนุ่มลึก และเต็มไปด้วยความปรารถนาร้อนแรง
“งั้น... ก็อย่าห้ามตัวเองเลย... วราลี...”
เขากระซิบเสียงแหบพร่า ก่อนจะทาบริมฝีปากลงมาหาอีกครั้ง
จูบครั้งนี้ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีข้ออ้าง ไม่มีสิ่งใดจะต้านทาน และแววตาของทั้งคู่ก็ไม่มีความลังเลหลงเหลืออีกแล้ว
และเมื่อเขาจูบอีกครั้ง หล่อนก็ยกใบหน้าหวานของตัวเองขึ้นรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ
ทุกอารมณ์ที่เคยสะกดกลั้นเอาไว้ ตอนนี้ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น คำว่า ‘เกลียด’ ที่เคยเขวี้ยงใส่หน้ากัน ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นความโหยหาที่รับมือไม่ได้
เสียงลมหายใจหอบพร่าของคนทั้งคู่ผสมผสานกัน มือใหญ่อุ่นร้อนเลื่อนลูบผ่านแขนเรียวไล้ขึ้นสู่ต้นคอระหง ขณะที่วราลีสอดมือเข้าไปขยุ้มกลุ่มผมเขาแรงๆ อย่างลืมตัว
เตียงนุ่มไหวเบาๆ ตามแรงขยับ และทุกสัมผัส ทุกจูบ เหมือนสัญญาณที่บอกว่า...
‘พวกเราหยุดมันไม่ได้อีกแล้ว’
ทั้งห้องถูกกลืนด้วยอุณหภูมิร้อนฉ่าที่ไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งได้
เสียงคลื่นซัดกระทบลำเรือเบาๆ จากที่ไกลโพ้น ฟังดูเหมือนเสียงกระซิบของโลกที่ห่างออกไปเรื่อยๆ จนแทบจะเลือนหาย
แต่สิ่งที่ใกล้ชิดที่สุดกลับเป็นสัมผัสของกันและกัน
ความร้อนที่ถ่ายทอดผ่านปลายนิ้ว ผ่านลมหายใจ แรงบดขยี้ของริมฝีปากที่ไม่ยอมปล่อย และแรงเต้นกระหน่ำของหัวใจสองดวง... ที่กู่ร้องด้วยภาษาของความหิวกระหาย
“อ๊า... อา...”
ในที่สุด... เสียงครวญครางแผ่วเบาก็หลุดออกจากริมฝีปากนุ่ม ที่ถูกจูบขยี้จนบวมแดงระเรื่อของ
วราลี
เสียงนั้นพร่าไหว ราวกับกลั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไป
ความร้อนวาบแล่นพล่านอยู่ภายในอกของหล่อน มันไหลวนเหมือนสายน้ำเชี่ยวกรากที่ไม่มีอะไรหยุดได้
มือบางยังคงกอดรัดร่างหนาหนักของสิรณัฐแน่น ไม่ยอมปล่อย
เขาขยับร่างเข้าแนบสนิท ซบใบหน้าร้อนผ่าวลงกับลำคอขาวผ่องของหล่อน
ลมหายใจร้อนๆ ของเขาเป่ารดผิวบอบบางนั้นเป็นจังหวะ ซึ่งมันก็ทำให้วราลีสะท้านไปทั้งร่าง จนหล่อนต้องหลับตาแน่น และกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงครางถัดไปไม่ให้หลุดรอดออกมา
แต่สิรณัฐที่ซุกอยู่ตรงซอกคอของหล่อนกลับยิ้มอย่างรู้ทัน
เขาแนบจูบเบาๆ ตรงผิวเนียนนั้น แล้วลากริมฝีปากขึ้นช้าๆ อย่างตั้งใจให้หล่อนสั่นสะท้านจนลืมโลก
“อย่ากลั้นเสียงสิ...”
เขากระซิบเสียงพร่า ริมฝีปากเฉียดข้างใบหูเล็ก
“ร้องออกมาเถอะ... วราลี”
“ไม่... อา...”
หล่อนครางปฏิเสธแผ่วเบา น้ำเสียงสั่นพร่าไร้เรี่ยวแรง
สิรณัฐยิ้มบางๆ ใกล้ใบหูเล็กน่ารักของหล่อน มันเป็นรอยยิ้มของผู้ชนะ ที่ทั้งอ่อนโยนและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน
จากนั้นเขาก็โน้มลงอีกเล็กน้อย และกระซิบด้วยน้ำเสียงต่ำพร่า
เสียงที่ทำเอาหัวใจของวราลีสั่นไหวจนแทบละลายคาอกกว้างเขา
“งั้นฉันคงต้อง... ใช้ฝีมือมากกว่านี้สินะ...”
แล้วเขาก็ไม่รอให้หล่อนตั้งตัว ก้มลงจูบริมฝีปากนุ่มเบาๆ แต่จูบนั้นเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่เกือบล้นทะลัก
ปลายลิ้นแตะไล้อย่างอ้อยอิ่ง พลางกระซิบชิดริมฝีปากอิ่มในจังหวะที่ลมหายใจของทั้งคู่แทบกลืนเข้าหากัน
“เมื่อไหร่ เธอถึงจะหายดื้อ...”
มือหนาเลื่อนลูบไปตามแนวโค้งหลังบอบบาง ลากผ่านเอวคอด ก่อนจะกดน้ำหนักเบาๆ ราวกับต้องการให้ร่างของหล่อนแนบชิดมากยิ่งขึ้น
จนไม่เหลือช่องว่างใดๆ ระหว่างกัน...
ริมฝีปากที่ประกบอยู่บดเบียดหนักหน่วงขึ้นมาก ลากไล้ ไล่ดูดเม้มริมฝีปากล่างของหล่อนอย่างหิวกระหาย จนวราลีต้องส่งเสียงครางในลำคออย่างลืมตัว
“อ๊า... อา...”
เสียงนั้นทำให้สิรณัฐแทบขาดสติ
เขากระชับร่างบอบบางไว้แน่นขึ้น มือหนาสอดเข้าใต้เสื้อบางเบา ลูบไล้ผิวเนียนลื่นใต้ปลายนิ้วอย่างไม่รีบร้อน
แต่ทว่า... ร้อนแรงจนคนถูกลูบไล้สั่นสะท้านไปทั้งจิตวิญญาณ
“สิรณัฐ...”
หล่อนพึมพำเสียงพร่า หอบหายใจถี่จัด ใบหน้าแดงซ่านทุกตารางนิ้ว
สิรณัฐคลี่ยิ้มพึงพอใจ เลื่อนใบหน้าไปซุกซอกคอขาวผ่องอีกครั้ง กดจูบลงไปอย่างร้อนแรงและเร่าร้อนมากกว่าเดิม
ริมฝีปากไล่จูบจากไหล่ขึ้นมาข้างหู สัมผัสทุกส่วนที่หล่อนไม่เคยรู้ตัวว่าบอบบางและไวต่อการสัมผัสขนาดนี้
“ฉันจะทำให้เธอมีความสุข...”
เขากระซิบเสียงพร่า ขณะที่มือเลื่อนขึ้นลูบไล้แนวสีข้างของหล่อนเบาๆ
“ตามใจฉันนะ... วราลี...”
วราลีหอบหายใจแรงกว่าเดิม มือบางที่สอดลึกอยู่ในกลุ่มผมนุ่มของเขา ขยุ้มแน่นอย่างไร้การควบคุม
ร่างกายของหล่อนเหมือนถูกเขาผลักให้ตกลงสู่วังวนของความรู้สึกต้องห้ามที่แสนหวาน และตอนนี้... ไม่มีหนทางจะปีนกลับขึ้นมาได้อีกแล้ว
- ผู้เขียน
