ตอนที่ 11

1253 คำ

ไฟหัวเตียงสลัวนวลตา สาดแสงอบอุ่นลงบนผ้าปูสีครีมนุ่ม เสียงคลื่นกระทบลำเรือเบาๆ ดังเป็นจังหวะจากภายนอก ราวกับกำลังกล่อมจิตใจให้สงบเยือกเย็น บนเตียงใหญ่กลางห้อง คนสองคนยังนอนอยู่กันคนละฝั่งของเตียง “นายขยับไปอีกหน่อยเลย” วราลีหันขวับไปพูดเสียงแข็ง พร้อมดึงผ้าห่มมากั้นกลางแบบไม่ยอมประนีประนอม “ทำไมต้องขยับ นี่ก็คนละครึ่งแล้วนี่” สิรณัฐเลิกคิ้ว พลิกตัวมาสบตาทันที “ฝั่งนายกว้างกว่าฉันตั้งเยอะ!” “จะให้เอาไม้บรรทัดมาวัดเลยไหม?” เขาประชดกลับทันควัน “แค่ขยับไปอีกนิด มันจะตายหรือไง?” “ไม่ได้หรอก แค่นี้ฉันก็จะตกเตียงอยู่แล้ว” “งั้นตกไปเลยสิ!” หล่อนผลักเขาแรงๆ อย่างหมั่นไส้ แต่เขาไม่สะทกสะท้านเลย กลับยื่นหน้ามาใกล้กว่าเดิม “เล่นแรงเหมือนกันนี่” “กับนาย มันต้องแรงๆ ถึงจะสาสม!” “งั้นฉันเอาคืนบ้างก็แล้วกัน!” ยังไม่ทันที่วราลีจะตั้งตัว เขาก็พลิกตัวเข้าหา ร่างโน้มลงมาใกล้ จนหล่อนสะดุ้งเฮือก แขนของเขายันเตียงข้างตัวเอาไว้ กล้ามอกเปลือยเปล่าโน้มเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนๆ แตะหน้าผาก “สิรณัฐ! อย่าเล่นบ้าๆ แบบนี้นะ!” “กลัว?” “ไม่ได้กลัว! ฉันแค่... รำคาญ!” “แน่ใจเหรอ...” เสียงเขาเบาลง จนเกือบกลายเป็นเสียงหายใจที่ไล้ผ่านข้างแก้ม วราลียกมือขึ้นดันแผงอกเขาไว้ แต่ความแน่นตึงของกล้ามเนื้อที่แนบอยู่ใต้ฝ่ามือนั้น กลับทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนเป็นคนที่กำลังจะถอยหนีเสียเอง “อย่าเอาหน้ามาใกล้ฉันขนาดนี้นะ...” เสียงของหล่อนเบาแต่ก็ยังพยายามเข้มแข็งเอาไว้ “ฉันยังใกล้ได้มากกว่านี้อีกนะ” “ไอ้บ้า... เอาหน้าขี้เหร่ๆ ของนายออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” คำด่าหนักแน่น กลับไม่ได้ทำให้สิรณัฐชะงักเลยแม้แต่นิด เขาก้มลง จูบเบาๆ ที่มุมปากของหล่อน แค่จะแกล้ง แต่... กลายเป็นว่าแกล้งไม่ได้แล้ว ริมฝีปากของเขากดแรงขึ้น ลึกขึ้น และวินาทีที่ริมฝีปากปากแนบชิดกัน วราลีก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบเงียบสงัดลง เหลือเพียงเสียงหัวใจของตัวเอง... เสียงหัวใจที่เต้นระรัว ดังยิ่งกว่าเสียงคลื่น มือใหญ่ของเขาเลื่อนขึ้นลูบแขนของหล่อนเบาๆ ราวกับปุยนุ่น แต่มันกลับทำให้หล่อนแทบหายใจไม่ออก มือเล็กกำผ้าห่มแน่นเพื่อฉุดรั้งตัวเอง แต่ก็ทำไม่สำเร็จ มารู้ตัวอีกที หล่อนก็เผลอตัวจูบตอบเขาไปเสียแล้ว ริมฝีปากของสิรณัฐขยับเปลี่ยนมุม และจูบใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้... ร้อนแรงยิ่งกว่าเดิม เพราะเขาไม่ได้แค่จูบ แต่มือร้อนๆ ของเขาไล้ผ่านแผ่นหลังของหล่อน ลูบผ่านชุดนอนบางเบา สัมผัสนั้นทำให้หล่อนสะดุ้งน้อยๆ และรู้สึกเหมือนมีลาวาร้อนไหลผ่านผิว “สิรณัฐ...” เสียงหล่อนสั่นพร่า เบาหวิวเหมือนกำลังจะหลุดลอย แต่เขาไม่หยุด... ริมฝีปากยังไล่จูบไปอย่างหิวกระหาย ราวกับอดกลั้นกับสิ่งนี้มานาน “สิรณัฐ... พอ...” หล่อนพยายามจะเอ่ย ทั้งที่หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด “ฉัน... หายใจไม่ทัน...” สิรณัฐหยุดในทันที เสียงหอบแผ่วๆ ดังขึ้นข้างใบหู ลมหายใจของเขาร้อนระอุแนบลำคอระหง เขาโน้มหน้าลงมาซบไหล่ของหล่อน เปลือกตาปิดสนิท ราวกับกำลังใช้แรงกำลังทั้งหมดที่มีดึงสติตัวเองให้กลับมา แต่กระนั้นเขาก็รู้ว่า... ความใกล้ชิดนี้ ไม่ได้เป็นเพียงแค่เกมอีกต่อไป ชายหนุ่มค่อยๆ ผละออก สบตากับหล่อน และก็ได้เห็นว่าดวงตากลมโตมีหยาดน้ำตาคลอเบ้า แถมใบหน้าหวานก็ยังแดงจัดราวกับไข้ขึ้น “อย่าท้าแบบนั้นอีก...” เสียงเตือนของเขาต่ำ แหบพร่าลึก “เพราะฉันอาจจะหยุดไม่ได้...” วราลีไม่ตอบ หล่อนทำเพียงหันหน้าไปอีกทาง ดึงผ้าห่มขึ้นถึงคาง หลบตาเขา แต่ก้อนเนื้อในอกก็ยังึงสั่นสะเทือนไม่หยุด หล่อนหวั่นไหว... หวั่นไหวเหลือเกิน... ในขณะที่สิรณัฐนอนหงาย จ้องมองเพดานด้วยสายตาที่ยังคงมีเพลิงไฟเรืองรอง ร่างกายของเขาร้อนรุ่ม และแน่นอนว่า สาเหตุมันเกิดมาจากจูบเมื่อกี้... กับวราลี... แม้แสงแดดสีเหลืองทองจะสาดลอดม่านขาวบางเข้ามาแล้ว แต่ภายในห้องพัก VIP บนเรือยอร์ชยังคงสงบเงียบ มีเพียงเสียงคลื่น และลมหายใจสม่ำเสมอของคนสองคนที่นอนอยู่เคียงกัน สิรณัฐรู้สึกตัว เขาขยับตัวเล็กน้อย และรู้สึกว่าแขนข้างหนึ่งหนักกว่าปกติ เขาหรี่ตาลงมอง แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจของเขาชะงักไปชั่วครู่ วราลีซุกตัวอยู่บนอกเขาอย่างแนบแน่น ใบหน้าของหล่อนสงบนิ่ง ริมฝีปากนุ่มๆ เม้มเล็กน้อยเหมือนเด็กกำลังฝันดี มือหนึ่งของหล่อนจับเสื้อเขาไว้แน่น ลมหายใจของหล่อนอุ่นพาดผ่านผิวอก และผิวกายเนียนๆ ของหล่อนก็แนบชิดกับเขาแบบที่... ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... สิรณัฐหลับตาแน่น สูดหายใจลึก ราวกับกำลังต่อสู้กับตัวเอง เขาควรจะขยับออก... ควรจะดึงตัวเองกลับ... ควรจะเตือนตัวเองว่า... นี่คือข้อตกลงที่ไม่มีความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง แต่ภาพของวราลีในยามเช้าแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกอ่อนแอ ริมฝีปากนั้น... ผิวแก้มเนียนนั่น... ‘น่าจูบยิ่งกว่าเมื่อคืนอีก’ เขาคิดในใจอย่างหลุดหลง ก่อนจะโน้มหน้าลงไปหาช้าๆ จูบนั้นอ่อนโยน แตะเพียงแค่ผิวปาก และกำลังจะผละออกห่าง เสียงกึ่งงัวเงียก็ดังขึ้น “น... นายทำอะไร...” เสียงแหบพร่าดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบงันของยามเช้าบนเรือหรู ดวงตาของวราลีลืมขึ้นช้าๆ พร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่นด้วยความสงสัย “นี่นาย... จูบ... ฉันตอนฉันหลับเหรอ?” วราลีจ้องหน้าเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ทั้งงัวเงีย ทั้งตกใจ และ... ทั้งเขิน “เธอเป็นคนกอดฉันก่อนนะ แล้วทำไมฉันจะจูบไม่ได้ล่ะ” สิรณัฐตอบหน้าตาย แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับอบอุ่นเกินไป อบอุ่นจนน่าหมั่นไส้ “เหตุผลปัญญาอ่อนที่สุดที่เคยได้ยินมาเลยนะ” วราลีแหวใส่ทันควัน พยายามใช้คำพูดกลบความรู้สึกที่กำลังตีขึ้นมาในอก “แต่เธอก็ไม่ได้ผลักฉันออกนี่ จริงไหม” เสียงเขาเบาลง และชิดเข้ามาอีกเล็กน้อย ดวงตาทอดมองหล่อนอย่างคนที่รู้ว่ากำลังได้เปรียบในสนามรบ “หรือว่า... อยากให้ฉันจูบอีก?” น้ำเสียงของเขานุ่ม ลากจังหวะยั่ว ๆ ราวกับรู้ว่าคำถามนี้จะแทรกเข้าไปในช่องว่างระหว่างสติของหล่อนได้พอดี “ไอ้บ้า...” วราลีแค่นเสียงด่า และกำลังจะผละตัวลุกหนี แต่ข้อมือกลับถูกรั้งไว้ “ปล่อยนะ!” หล่อนดิ้นสุดแรง แต่หัวใจกลับเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก “เมื่อคืนเธอก็จูบฉันไม่หยุด อย่าทำเป็นลืมสิ” เขากระซิบใกล้ใบหูของหล่อน ราวกับกำลังเล่าเรื่องลับๆ ที่หล่อนไม่กล้ายอมรับ “แต่นั่น... เพราะนายเริ่มก่อนนะ!” หล่อนเถียงเสียงสั่น ไม่รู้ว่าเพราะโกรธ หรือเพราะอายกันแน่ หรือสองทั้งอย่าง “แต่เธอก็ไม่ได้อยากให้ฉันหยุด... จริงไหม?”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more