และแล้วก็มาถึงวันที่อนาวินต้องกลับไปที่บ้านของตัวเอง ของที่เขาเอามาก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย และก็ไม่มีอะไรเอากลับไปด้วย เลยไม่ต้องเตรียมอะไรมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องออกเดินทางแต่เช้าอยู่ดีเพราะมันค่อนข้างไกล และกว่าจะถึงก็น่าจะค่ำๆ เลยล่ะ
“คุณไม่ลืมอะไรแล้วเหรอ?”
“ไม่นะ ถ้าจะบอกว่ายังมีบางอย่างที่ยังไม่ได้เอาไปก็มี แต่ไม่ได้ลืม”
“หยุดพูดเลยค่ะ” เพราะเธอรู้ว่าเขาจะพูดว่าอะไร จะมาพูดเอาตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรแล้วล่ะ เธอไม่ได้จะกลับไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“ไว้เสร็จงานแล้วจะรีบกลับมานะ”
“จะรีบมาทำไมคะ ลิตาไม่ได้จะไปไหนสักหน่อย”
“รีบมาเพราะคิดถึงไง” พูดเสียงหวาน พร้อมกับเอียงคอเข้าหาภรรยาแต่ถูกเธอนั้นเบี่ยงหน้าหนี
“อย่าทำแบบนี้สิคะ เดี๋ยวพ่อมาเห็นก็โดนเอาหรอก”
“ฉันซื้อใจพ่อด้วยรถไถแล้ว ทำแค่นี้พ่อไม่ว่าอะไรหรอก”
“คุณนี่นะ!”
“ไม่กลับด้วยกันจริงๆ เหรอ ฉันเหงามากเลยนะ นั่งรถคนเดียวเนี่
