ที่พักในวันนี้เป็นอาคารเรียนโทรมๆ หนึ่งหลัง ไม่ได้เก่ามากแต่ทว่าห้องเรียนกลับมีรอยสลักปากการาวกับเป็นผลงานศิลปะชิ้นโบแดง
“เด็กสมัยนี้มือคันเยอะแฮะ” ลูกตาลว่าพลางกวาดสายตามองไปรอบห้องพัก
‘เอกรักเหมยนะครับ’
อังเปาอ่านข้อความบนผนังกำแพงบริเวณที่นอนของตัวเองก็อมยิ้มด้วยความรู้สึกจั๊กจี้อย่างบอกไม่ถูก เธอลองนึกภาพตัวเองเขียนผนังกำแพงห้องสารภาพรักอินทร ทำเช่นนั้นเธอคงถูกอีกคนตีมือแตก
“เฮ้อ ถ้าฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่ชื่อเหมยสาบานได้เลยว่าผู้ชายที่ชื่อเอกจะเป็นฝันร้ายไปตลอดชีวิต” ลูกตาลส่ายหัวอย่างแรง
“ทำไมล่ะ มีคนบอกรักดีออก”
“ก็ถ้าบอกรักแบบที่พี่เดย์บอกแกก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่มาสลักคำรักหวานซึ่งบนกำแพงสาธารณะของโรงเรียนก็ไม่ใช่วิธีที่ดีนัก ฉันกลับรู้สึกอายมากกว่า” ลูกตาลอธิบายพลันทำหน้าแหยใส่ข้อความดังกล่าว
“ฉันนอนริมกำแพง” อังเปาเสนอขึ้นเป็นคนแรก ถัดจากเธอก็คือนะโม ตามด้วยขนมผิงและลูกตาลตาม
