พันธะในกรงรักนายวิศวะ

เพชรพิรุณย้ายเข้ามาอยู่ที่คอนโดมิเนียมหรูของศรทินได้ประมาณสามเดือน เธออาศัยอยู่ห้องเดียวกันก็จริง แต่ภายในห้องมีสองห้องนอน เขาให้เธอพักอยู่ห้องที่เล็กกว่าห้องเขา หญิงสาวยังคงติดต่อถามไถ่พ่อกับแม่ทุกวัน นับตั้งแต่วันที่เธอย้ายมาอยู่ที่ห้อง ชายหนุ่มไม่เคยมาให้เธอเจอหน้าสักครั้ง หญิงสาวใช้ชีวิตเฉกเช่นทุกวัน แต่เขาสั่งห้ามให้เธอไปทำงานที่ผับ เช้าไปเรียนเลิกเรียนก็กลับห้องพัก ทำงานบ้านนั่ง ๆ นอน ๆ ไปวัน ๆ เมื่อนึกย้อนวันแรกที่เจอชายหนุ่ม เขาเป็นรุ่นพี่ปีสี่ สาขาวิศวกรรมศาสตร์โยธาและเป็นกลุ่มที่ต้อนรับน้องใหม่พวกเธอ มหาวิทยาลัยชื่อดัง นักศึกษาตัวเล็กบอบบาง ลงจากรถเมล์เดินเข้าภายในรั้วมหาวิทยาลัย เธอเห็นนักศึกษาหลายคนจับกลุ่มนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ หญิงสาวใช้ความเร็วเพื่อให้ถึงห้องเรียน “เธอ ๆ รอด้วย” เสียงคล้อยตามหลัง บริเวณนี้ไม่มีใครนอกจากหญิงสาวคนเดียวที่ยืนงง “เราเหรอ” มือชี้เข้าหาตัวเอง “อื้อ เรียนวิศวะเหรอ” คนมาใหม่เห็นเสื้อที่หญิงสาวสวมใส่ “อือ เธอก็เรียนเหมือนกันนี่” “ใช่ เรานักศึกษาใหม่ยังไม่มีเพื่อนเลย” “เราก็ยังไม่รู้จักใครสักคน” “นุ่น” สาวสวยแนะนำชื่อ สำหรับนุ่นเธอเป็นสาวสวยหุ่นดี บ้านรวย พ่อแม่เป็นเจ้าของบริษัท “เพชร จ้ะ” ใบหน้าเปื้อนยิ้มให้กับเพื่อนใหม่ “ไปเถอะเดี๋ยวสาย” โชคดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ทั้งสองจึงรีบขึ้นห้องเรียน ช่วงเปิดเทอมแรก ๆ ยังไม่มีอะไรต้องเรียนมาก แต่จะมีการรับน้องใหม่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ โดยรุ่นพี่ว้ากปีสี ของคณะวิศวกรรมศาสตร์เช่นกัน “อะไรนะ รุ่นพี่ปีสี่ จะรับน้องพรุ่งนี้ช่วงเย็น” นุ่นได้ยินเพื่อน ๆ คุยกัน “ทำไมต้องเป็นช่วงเย็นด้วยนุ่น ปกติเขารับน้องกันแบบไหนเหรอ” หญิงสาวไม่เข้าใจ “คงทำสืบทอดต่อกันมาแหละ” “นุ่น น่ากลัวไหม” เพชรถาม “ไม่หรอกมั้ง ที่เคยได้ยินมาคงให้ทำอะไรเบา ๆ หรือตามหาสิ่งของที่รุ่นพี่เอาไปไว้ในห้องต่าง ๆ” จริง ๆ นุ่นเคยได้ยินพี่ชายเล่าให้ฟังมาบ้าง “พรุ่งนี้มากี่โมงเพชร” “ก็เวลาเดิม ช่วงเช้ายังไม่มีอะไรมากนี่” “งั้นพรุ่งนี้มาถึงก่อนก็รอเราใต้ต้นไม้ ข้างห้องประชุมนะ” ที่นัดห้องประชุมเพราะอยู่ใกล้ห้องเรียน “อื้อ ได้ ๆ” ระหว่างที่สองสาวนั่งคุยกัน กลุ่มรุ่นพี่วิศวกรรมศาสตร์ปีสี่ หนุ่มหล่อบ้านรวย แบดบอย หุ่นสมาร์ตเซ็กซี่ เดินผ่านหน้าหญิงสาวที่นั่ง “โอ๊ย โคตรเท่ โคตรหล่อ” นุ่มเอ่ยขึ้น “อะไรนุ่น” คนที่มัวแต่ก้มหน้าดูมือถือท้วงถาม “นู่นไงหนุ่มฮอตประจำมหาวิทยาลัย” นุ่นเคยเห็นสาว ๆ กรี๊ดกร๊าดหนุ่ม ๆ กลุ่มนี้ “แล้วยังไงล่ะนุ่น” “เธอนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเพชร เขาว่ากันว่ารุ่นพี่กลุ่มนี้เป็นขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ หนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัย ใครก็อยากครอบครองเป็นแฟนทั้งนั้น เธอไม่รู้หรือไงไปอยู่ไหนมา” นุ่นหัวเราะ “อื้อ สาว ๆ คงแย่งกันเยอะ” เพชรพิรุณยิ้ม หลังเลิกเรียน ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยเพชรพิรุณยืนรอรถเมล์ที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย กลุ่มของหนุ่มฮอตที่สาว ๆ ต่างอยากเสนอตัวให้กับหนุ่ม ๆ กลุ่มนี้ นั่งจับกลุ่มที่ร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย สายตาของหนุ่ม ๆ มองมายังนักศึกษาน้องใหม่ ที่ยืนคอยรถเมล์อยู่คนเดียว เช้าที่มหาวิทยาลัย นักศึกษาน้องใหม่ปีหนึ่ง จะมีกิจกรรมรับน้องใหม่ทุกคณะ ซึ่งแล้วแต่ละคณะที่พากันรับน้องแบบไหน แต่คณะวิศวกรรมศาสตร์จะมีกิจกรรมรับน้องที่ต่างจากทุกปี และรุ่นพี่ปีสี่ซึ่งถือว่าเป็นพี่ใหญ่สุด เคร่งขรึม ดุ คอยควบคุมน้อง ๆ ไม่ให้ผิดแตกแถว นอกลู่นอกทาง พวกเขามักเสียงดังตะคอกใส่น้อง ๆ รุ่นพี่ปีสี่ได้เดินไปยังห้องเรียนน้องปีหนึ่ง วางกระดาษบนโต๊ะของน้อง ๆ ในช่วงพักกลางวัน ช่วงบ่าย “กระดาษอะไร” เพชรพิรุณยกขึ้นมาอ่าน “เวลาหกโมงเย็นไปเจอกันที่ห้องประชุมโซนเอ” “นุ่นโซนเอตรงไหนเหรอ” คนถามทำหน้าสงสัย เธอไม่เคยรู้ “ไม่รู้สิ เดี๋ยวค่อยตามคนอื่นไป” อีกคนก็ไม่เคยเห็น ความสงสัยยังคงค้างคาใจ แต่มีเพื่อนหลายคนที่ต้องไป ก็ค่อยไปพร้อมคนอื่น ๆ จนกระทั่งถึงเวลาหกโมงเย็น นักศึกษาใหม่คณะวิศวกรรมศาสตร์พากันรีบไปยังห้องประชุมโซนเอ ข้อความในกระดาษ ขณะที่กำลังกุลีกุจอกรูกันไปตามที่เขียนในกระดาษนั้น “นี่เธอไปเอาของในห้องเก็บของให้หน่อย” เสียงชายหนุ่มหน้าดุน่ากลัว เคร่งขรึม ดังขึ้นก่อนถึงตัวหญิงสาว แต่หญิงสาวนึกว่าเขาไม่ได้บอกเธอ จึงรีบจะตามหลังเพื่อนไป แต่มีอันต้องหยุดชะงักเท้า “น้องนักศึกษาน้องใหม่ ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไงฮะ” “หนูเหรอคะ” เพชรพิรุณถามหน้าเหลอหลา “ตรงนี้มันมีกี่คนละ” หญิงสาวหันมองรอบตัวไม่เหลือเพื่อนแม้แต่คนเดียว “ไปสิ” รุ่นพี่ปีสี่ตวาดดังลั่น เพชรพิรุณสะดุ้งตกใจ “พูดเบา ๆ ไม่ได้หรือไงคะ ทำไมต้องตะคอก” หญิงสาวงึมงำ “เธอบ่นอะไรวะ” คนตัวโตถึงตัวคว้าข้อมือเล็กออกแรงบีบ “โอ๊ย หนูเจ็บ ขอโทษค่ะ” น้ำตาเอ่อรื้นขอบตา มือจับข้อมือยื้อเพื่อให้ลดแรงบีบ ตุลเดินถือเอกสารผ่านมาพอดี เขาเห็นเพื่อนกำลังเหมือนไม่พอใจรุ่นน้องผู้หญิงคนหนึ่ง “มีไรวะเทน” “มีคนขัดคำสั่งวะ” “หนูไม่ได้ขัดคำสั่งนะคะ หนูไม่รู้ว่ารุ่นพี่เรียกหนู” ปากจิ้มลิ้มเอื้อนเอ่ย “เฮ้ย มึงจะให้น้องมันไปเอาอะไรก็บอกน้องเขาดี ๆ สิวะ” ตุลบอกเทน พลั่ก… “โอ๊ย” เพชรพิรุณล้มลงพื้นคอนกรีตหยาบยามมือหนาสลัดแขนเล็กออกห่างอย่างกลัวเป็นเสนียด ฝ่ามือ ข้อศอก และหัวเข่าครูดเป็นแผลยาวและแตก เลือดไหลซิบ “ฮึก” น้ำตาไหลเป็นทางลงแก้มใส “ไอ้เทน มึงทำน้องแรงไปเปล่าวะเนี่ย เลือดตกยางออกเลยมึง” ตุลรีบเข้ามาประคองรุ่นน้องลุกขึ้น “สำออย” “ไปทำแผลครับ” “ห้องปฐมพยาบาลปิดไปแล้วโว้ย” ศรทินมองด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม จ้องหน้าคนตัวเล็กต้องรีบหลบสายตาคู่อำมหิต “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ” เธอพยายามถอยออกห่าง “ไปเถอะแผลแตกเยอะนะครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ รุ่นพี่คะห้องประชุมโซนเอไปทางไหนคะ” “เอ่อ” ตุลกำลังขยับปากแต่ “ฉันให้เธอไปเอาของในห้องเก็บของให้ฉันด่วน ไป” ศรทินพูดเสียงดัง ทำให้สองหนุ่มสาวหันตามเสียงเข้ม “น้องไปเอาของตามที่พี่เขาสั่งเถอะ” ตุลรู้นิสัยของเพื่อนดี เขาเป็นคนเด็ดขาด หญิงสาวเดินกะเผลกไปหาคนชายที่ให้เธอไปเอาของที่ห้องเก็บของ “จะให้หนูไปเอาอะไรคะ” เธอเจ็บที่แผล “ไปเอาไวนิลที่เขียนว่ารับน้องปีหนึ่ง” น้ำเสียงแข็งกระด้างและฟังน่าเกรงขาม “ค่ะ” ก่อนจะเดินกะเผลกห่างไปเรื่อยไป ทางด้านนุ่น เธอไม่เห็นเพื่อนก็รีบมองหาให้วุ่น “ไปไหนนะเพชร” หญิงสาวพึมพำคนเดียว “ทุกคนเงียบและนั่งลง” รุ่นพี่ปีสี่สั่งให้รุ่นน้องทุกคนเงียบ ห้ามเสียงดัง สายตาของนุ่นกลอกไปมาเพื่อมองหาเพื่อน “น้องคนนั้นมองหาอะไร” รุ่นพี่ตะโกนถามเสียงห้วน “ไม่มีอะไรค่ะ” นุ่นตอบกลับ “น้อง ๆ ที่นั่งตรงนี้ มาครบกันแล้วใช่ไหมครับ” นุ่นยกมือขึ้นทันทีที่รุ่นพี่พูดจบ สายตาหลายคู่หันมองมาทางหญิงสาวที่ยกมือ “มีอะไร” ศรทินเดินไปยืนต่อหน้า ท่าทางมาดขรึมดุดัน “เพื่อนหนูยังไม่มาค่ะ” “ใคร ชื่ออะไร” “เพชรพิรุณ เลิศโกสุม ค่ะ” นุ่นบอกชื่อเพื่อนที่ยังไม่มา เธอไม่แน่ใจว่าหลงทางหรือไม่เข้าร่วมกิจกรรมกันแน่ “อื้อ” ศรทินนึกขึ้นถึงหญิงสาวตัวเล็กที่เขาใช้ให้เธอไปเอาป้ายไวนิล คนนั้นแน่ ๆ รุ่นพี่คนอื่นยืนคุมเชิง เป็นแถว ๆ ไม่ให้รุ่นน้องส่งเสียงดัง เพชรพิรุณเดินขากะเผลกถือป้ายไวนิลเข้ามาในกลุ่มนักศึกษา เธอถูกสายตาทุกคู่มองอย่างเป็นตัวตลก ก่อนจะเดินผ่านรุ่นพี่ว้ากจอมเนี้ยบหน้ายักษ์ ที่ใช้เธอไปหาป้ายบ้า ๆ ที่ถืออยู่ “เดี๋ยว น้องหายไปไหนมา” น้ำเสียงเข้มถาม “ไปเอาป้ายไวนิลให้พี่ไงคะ” “ให้ใคร” ศรทินถามเสียงดัง “ให้รุ่นพี่ไงคะ” เพชรพิรุณตอบด้วยความไม่สบอารมณ์ ก่อนจะก้าวเดินหนี แผลเริ่มปวดตุบ ๆ มันตึงจนต้องเบ้หน้านิดหน่อย เธอก้มหน้างุด