“นี่คือเหตุผลที่น้องหนีพี่มาไกลถึงที่นี่ใช่ไหม?” ผมเอ่ยถามร่างบางที่เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมพูดยอมไม่ยอมจาอะไร เพราะเท่าที่ผมฟังจากที่เธอพ่นความอัดอั้นที่อยู่ในใจของเธอออกมาเมื่อกี้ ผมก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“ฮึกๆ ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณได้ยินไหม ว่าฉันเกลียด”
“น้องจะเกลียดพี่แค่ไหนก็ได้ แต่พี่ขออย่างเดียว อย่าผลักไสพี่ไปจากหนูณิแล้วก็ลูกเลยนะ เพราะพี่ขาดณิกับลูกไม่ได้จริงๆ”
“สิ่งเดียวที่พี่อยากบอกณิตอนนี้คือพี่รักเรา แล้วก็รักมานานแล้วด้วย ที่ผ่านมาพี่ยอมรับว่าพี่ทำไม่ดีกับณิไปมาก แต่เป็นเพราะว่าพี่ทั้งหึง ทั้งหวงเรามากเกินไป อีกอย่างณิก็เอาแต่พยศกับพี่”
“คนรักกันเขาไม่ทำแบบนี้หรอกนะ เขาจะไม่ทำให้คนที่ตัวเองรักต้องเสียใจอยู่ซ้ำๆ ตลอดเวลา ฮึกๆ”
“พี่ขอโทษ ที่พี่ทำให้ณิต้องเสียใจ พี่ขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับณิเอาไว้ แต่พี่อยากจะขอโอกาส แก้ตัวได้ไหม?”
“ถ้าณิไม่ให้ล่ะคะ พี่จะทำยังไง” นี่ผมไม่
