กลิ่นยาคละคลุ้งลอยมาแตะจมูกทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น ทำให้รู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ฉันค่อยๆ มองที่มือของตัวเองถูกเจาะแล้วใส่สายน้ำเกลือ
“พี่ปลาย!!” อาทิตย์ที่กำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาพอเห็นฉันฟื้นก็รีบวิ่งมาหาทันที
“พี่เป็นอะไร แล้วนี่โรงบาลของใครเหรอ ?” ฉันมองหน้าอาทิตย์ ที่ถามแบบนี้ก็เพราะว่ากลัวจะเจอกับหมอเดย์
“ครับ โรงพยาบาลผมเองแต่ไม่ต้องห่วงนะ เฮียไม่อยู่ไทยเขาไปต่างประเทศ”
ได้ยินแบบนี้ฉันก็สบายใจ ถึงฉันจะคิดถึงหมอเดย์ขนาดไหน แต่ฉันก็ไม่อยากเจอหน้าเขาหรอก เพราะมันจะทำให้ฉันเจ็บ
อาทิตย์กดกริ่งเรียกหมอให้เข้ามาตรวจดูอาการฉัน ไม่นานหมอก็เข้ามาแล้วก็ตรวจ
“คนไข้ร่างกายอ่อนแอมากเลยนะครับ คงต้องอยู่ให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลสักคืน”
“ค่ะหมอ”
“แล้วต่อไปนี้คนไข้ต้องทำใจให้สบาย อย่าทำให้ตัวเองเครียด แล้วก็ต้องกินอาหารที่มีประโยชน์ต่อเด็กในครรภ์นะครับ”
“มะ...หมายความว่าไงคะหมอ” ฉันกำมือแน่น
