ฟู่อินเหยาไม่คิดว่าบุรุษพวกนี้ติดตามนางไปถึงวัดหยุคโหลว หากรู้ล่ะก็ นางไม่มีวันยอมให้เขาทำลายวาสนารักที่นางเป็นคนผูกให้แน่นอน
“แต่มิเป็นอันใด แค่คนหนึ่งที่ไม่ต้องเกี่ยวกับข้าพี่น้องก็พอ ส่วนท่านทำลายก็ทำลายเถิด ข้าไม่ใส่ใจ” สายตานางเมินเฉยไม่นึกเกรงกลัวสิ่งใด สองมือยกผลักหน้าอกของเขาให้ออกไป แต่กลับสัมผัสเข้ากับความเปียกชื้นเล็ก ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงร้อง
ซี้ด!!!
นางยกมือขึ้นดมกลิ่นว่านี่คือน้ำอะไร แต่แล้วกลิ่นสนิมเลือดก็ตีขึ้นจมูกนางแบบเต็ม ๆ
“นี่องค์รัชทายาท ท่านไม่รู้จักรักษาแผลให้หายหรือไง” พูดแล้วนางก็จุดตะเกียงให้มีความสว่างจากนั้นก็เห็นว่าบนหน้าอกของเขาเลือดกำลังแดงฉาน คล้ายกับแผลที่ยังสดใหม่คาดว่าแผลเดิมของเขาปริแตก
“นั่งลง” เสียงขึงขังสั่ง ทำเอาคนที่กำลังจะขู่นางเพื่อตักตวงความหวานเล็ก ๆ สับสน แต่ก็ไปนั่งบนเตียงนางแต่โดยดี
“ยาเล่า...พกมาหรือไม่” ท่าทางเท้าเอวยืนสั่งราวกับ
