หลังอยู่บ้านจนถึงบ่ายที่ทุกอย่างเรียบร้อย ยายลำดวนก็ไล่หลานสาวให้กลับไปช่วยงานที่ร้านพ่อแม่ผัวที่คนแก่รู้ดีว่ามีอะไรให้ทำตลอด ซึ่งใยไหมก็ไม่ได้เกี่ยงงอนงอแงอะไร รู้ความดีทุกอย่าง
“ถ้ายายมีอะไรต้องโทรหาหนูนะ เข้าใจหรือเปล่า” แต่ด้วยความเป็นห่วงก็เลยย้ำกับยายหลายรอบไปหน่อย
“ยายไม่ใช่เด็กสองขวบสักหน่อย ฟังรอบเดียวก็รู้เรื่องแล้ว”
“รู้ แต่ยายก็ชอบดื้อ” รู้เรื่องน่ะรู้ แต่ชอบดื้อคิดว่าไม่เป็นไรและไม่อยากให้หลานกังวลเลยปล่อยไว้
“รู้แล้ว แล้วเย็นนี้ก็ไม่ต้องเอาอะไรมา ไว้รอหมูรอผักในตู้เย็นหมดก่อนเดี๋ยวค่อยมา” ไม่ลืมย้ำหลานที่แต่งออกไปแล้วจะเทียวไปเทียวมาทุกวัน ถึงอีกฝ่ายจะไม่ว่าอะไรแต่ก็ต้องเกรงใจ
“จ้ะ งั้นหนูไปก่อนนะ”
“อืม ไปเถอะไม่ต้องห่วงยาย” โบกมือไล่หลานสาวคนเดียวอย่างไม่ได้ห่วงมาก เพราะความน่ารักและขยันขันแข็งของหลาน คนแก่เชื่อว่าคนอื่นจะเอ็นดูหลานตนเหมือนกัน
“อย่าทำงานหนักด้วยล่ะ”
