สัญญามาเฟีย (พีร์พีร์ & เฟรย่า)

ทำไมตัดขาดกันง่ายแบบนี้

พีร์พีร์Talk

"คอนโดมึงมีห้องว่างไหมวะ"

"มีนะ ทำไมวะ"

"กูจะออกมาอยู่คอนโด"

ผมคุยกับไอ้เจสันขณะที่อาจารย์กำลังสอนอยู่

"ขอป๊าม๊าแล้วหรอ"

"กูไม่ใช่เด็ก"

ตอนนี้ป๊าผมกลับมาแล้ว ผมแทบไม่มีงานเลย ก็เลยคิดว่าจะมาอยู่คอนโด ส่วนเรื่องความปลอดภัยของผมก็คงไม่มีอะไรหรอก เพราะตอนนี้ป๊าอยู่

"ทำไมอยู่อยากอยู่คอนโดอะ จะพาสาวเข้าห้องหรอ"

"กูจะพาใครเข้าก็เรื่องของกู เพราะกูไม่มีแฟน" ผมตอบมันแต่ตามองอาจารย์

หลังจากเรียนเสร็จผมก็ไม่รู้จะไปไหนดี ได้แต่นั่งอยู่ในรถนานนับ10นาทีแล้ว เอาแต่นั่งคิดว่าจะไปหาเฟรย่าดีไหม ทำไมคิดถึงเธอจัง!! แต่เราไม่ได้เป็นไรกันหนิ

แต่สุดท้าย!!! ผมก็ขับรถไปที่คณะนิเทศทั้งๆที่ไม่รู้ว่าไปทำไม?

พอมาถึงหน้าคณะรถก็ติดเพราะว่ามีรถที่กำลังขนอุปกรณ์แสดงละครเขาจอดขนของอยู่ จริงๆจะเบี่ยงออกขวาไปก็ได้ แต่ผมเลือกที่จะจอดต่อท้ายเขา

ผมพยายามมองหาเธอที่ใต้ตึก ยังอยู่หรือว่ามีคนมารับไปแล้ว มองไปมองมาสายตาก็ไปสะดุดที่คนตัวเล็กที่ยกของช่วยเพื่อนเข้าตึก

เห้ย!! ตัวก็เล็กแค่นี้ทำไมต้องยกของชิ้นใหญ่ขนาดนี้อะ เป็นใครวะมาใช้เธอขนาดนี้ พ่อแม่เขาเลี้ยงมายังไม่เคยใช้งานหนักขนาดนี้เลย

"แม่งเอ้ย"

ผมปลดเข็มขัดพร้อมดับรถกะจะเปิดประตูลงไปช่วยเธอ แต่ก็ต้องหยุดเพราะมีคนไปช่วยแล้ว และก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ไอ้หน้าจืดนั่นแหละ ที่ทำให้เราทะเลาะกัน

"หึ" ผมสตาร์ทรถแล้วเบี่ยงขวาออกไปอย่างเร็ว ขืนดูต่อผมได้ฆ่าคนแน่!!

เฟรย่าTalk

"ขอบคุณนะซุง"

"ตัวเล็กแค่นี้จะไปยกของใหญ่ๆทำไมเนี่ย"

"ก็มันไม่มีชิ้นเล็กไง เราก็เลยยกอันนี้"

ฉันตอบแล้วเดินออกไปช่วยเพื่อนยกของอีกรอบ จนหมด!!

แล้วก็รีบเดินไปเอากระเป๋า เพราะคิดว่าพี่วอมน่าจะมารอแล้วแหละ

"เฟรย่าแกรีบไปไหนเนี่ย" ซุงวิ่งตามฉันมา

"ที่บ้านเรามารอรับแล้วอะ" ฉันตอบไปเดินไป

"ไปกินข้าวกันไหม เดี๋ยวเราไปส่งก็ได้" พอได้ยินคำนี้ฉันก็หยุดชะงักทันที

ไปกินข้าว?

ซุงเป็นคนเดียวเลยนะเนี่ยที่เข้าหาฉัน กล้าเล่นด้วย กล้าคุยด้วย ทั้งๆที่รู้ว่าฉันเป็นใคร

"แกไม่กลัวเราหรอ"

"ทำไมอะ ป๊าแกจะยิงเรารึไงล่ะ"

"คุณหนูครับ กลับบ้านกันครับ" พี่วอมลงจากรถมาตามฉัน

"เรากลับก่อนะซุง" ฉันบอกซุงแล้วเดินมาขึ้นรถ

เพื่อนก็อยากมีอยู่หรอกนะ แต่ก็เข้าใจที่บ้านด้วย เราไว้ใจคนอื่นง่ายๆไม่ได้ ถ้าไม่ใช่มาเฟียด้วยกัน

"ใครหรอครับคุณหนู"

"เพื่อนค่ะ"

"อย่าไว้ใจใครง่ายๆนะครับคุณหนู เรา"

"เฟรรู้ค่ะ"

ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรไว้ใจใครง่ายๆ แต่ฉันเองก็อยากมีเพื่อนนะ เพราะตอนนี้ฉันไม่มีใครเลย

"ครับ จะไปร้านหรือว่ากลับบ้านครับ"

"ร้านค่ะ เอ่อพี่วอมคะ ต่อไปนี้เวลามารับเฟรรบกวนซื้อน้ำเย็นๆติดรถไว้หน่อยนะ เฟรติดนิสัยชอบดื่มน้ำตอนขึ้นรถอะ"

"ครับ เดี๋ยวผมแวะซื้อให้ตอนนี้เลย" ฉันพยักหน้าแล้วกอดอกมองไปนอกรถ

วันนี้ฝนตกอีกแล้วหรอเนี่ย นึกถึงตอนที่เอามือออกไปโดนฝนแล้วโดนดุจัง!!

พี่วอมมาส่งฉันที่ร้าน และวันนี้ฉันเลือกที่จะทำเป็นข้าวต้มมิโซะใส่กุ้ง เพราะฝนตกอากาศเย็น กินอะไรร้อนๆคงดี

ทำไปก็เหงาไป ไม่มีคนคุยด้วยเลย คิดถึงนักซัพพอร์ตส่วนตัวจังเลย ฉันทำอะไรก็ถูกปากเขาไปหมด หายไปตั้ง2วันแล้ว ไลน์ไปก็ไม่อ่านเลย!!

พอทำเสร็จฉันก็ตักมาที่โต๊ะอาหาร ตักมา2ถ้วย และน้ำอีก2แก้ว แล้วก็มานั่งมองมันว่าตักมาทำไม ความเคยชินนี่มันน่ากลัวจัง!!

ฉันมองไปรอบๆร้านแล้วน้ำตาก็ไหล มันเหมือนขาดอะไรไปจริงๆ

เอ๊ะ!! แต่ฉันไม่ได้มีแค่เฮียคนเดียวหนิยังมีน้องๆอีกนะ

"เฮ่อ"

ฉันเช็ดน้ำตาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพราวพราวดีกว่า ชวนมากินข้าวหน่อย

"ฮัลโหลพราวพราว ทำอะไรอยู่ว่างไหมกินข้าวกัน"

(เจ๊เฟร พราวพราวเรียนพิเศษอยู่ค่ะ ไม่ว่างเลย)

"อ้อ ไม่เป็นไรแค่นี้นะไม่กวนแล้ว"

ฉันรีบกดวางลืมไปเลยนะเนี่ยว่าน้องกำลังจะเข้ามหาลัย

วางสายจากพราวพราวแล้วฉันก็เลือกที่จะโทรไปหาทีเคอีกคน!!

"ฮัลโหลทีเค ว่างไหมกินข้าวกัน"

(ไม่ว่างอะเจ๊ อยู่ต่างจังหวัดกับป๊า เอาไว้กลับแล้วจะไปหานะ)

"โห ขยันจังงั้นแค่นี้นะ"และฉันก็กดวาง

หรือว่าฉันจะไม่มีใครแล้วจริงๆ

ฉันยังคงไม่หยุด ตอนนี้สายตาฉันมันมาจ้องมาที่เบอร์สุดท้ายในโทรศัพท์ และฉันก็กดโทรออก รอไม่นานเขาก็รับ

"ฮะ เฮียพีร์กินไรยัง กินข้าว-"

ฉันยังพูดไม่จบเขาก็ตัดสายไปแล้ว!!

เขาจะเอาแบบนี้ใช่ไหม ทำไมตัดขาดกันง่ายแบบนี้

"ฮืออ"

ว่าจะไม่ร้องแล้วนะ แต่มันก็ไม่ไหว เฮียไม่เคยเป็นแบบนี้กับฉันเลย แค่ไม่ได้เจอไม่ได้คุยกัน2วันฉันก็ไม่ไหวแล้ว นี่มาตัดสายกันเลยหรอ

ทำไมมันหน่วงจัง รู้สึกเหมือนไม่มีใครแล้ว ไม่มีเพื่อนเลยสักคน ฉันมาอยู่จุดนี้ได้ไง โทรหาใครก็ไม่มีใครว่างเลย ทำไมแค่คนๆเดียวตัดขาดมันถึงกระทบไปหมดเลยอะ

พึ่งรู้วันนี้แหละว่าเขาเป็นทุกอย่างของฉันจริงๆ

ตอนนี้รู้สึกหมดไฟในการทำอาหาร ทำขนมมากๆ ฉันนั่งมองมันแล้วรู้สึกเบื่อ ไม่อยากทำ ไม่รู้จะทำไปทำไม ทำแล้วก็ไม่มีใครมากินด้วย ทั้งๆที่ชอบทำมากๆ

ชีวิตที่ไม่มีเพื่อนมันน่าเศร้าจัง แม้แต่คนเดียวตอนนี้ยังไม่มีเลย!!

"ฮึก"

ฉันเช็ดน้ำตาแล้วตักข้าวเข้าปาก