สัญญามาเฟีย (พีร์พีร์ & เฟรย่า)

โกรธอะไรขนาดนั้น!!

พีร์พีร์Talk

ผมยืนล้วงกระเป๋ามองเด็กขี้แยร้องไห้อยู่ในร้านคนเดียว ไม่รู้นะว่าร้องทำไม แต่พอผมวางสายเธอก็ร้องเลย

ผมรู้ว่าผมกำลังใจร้ายกับเธอแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเลย แต่จะให้ผมใจดีเหมือนเดิมก็ไม่ได้หรอก เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว!!

ผมยืนดูเธอกินข้าวจนเสร็จ จนเธอออกจากร้านกลับบ้าน ผมค่อยขับรถออกมาจากร้านเธอ

"ป๊าครับ ม๊าครับ ผมว่าจะอยู่คอนโดนะ" ผมบอกป๊าขณะที่เรากำลังกินข้าว

"คอนโดหรอ" ป๊าหันมองหน้าม๊า

"ครับ"

"ดูไว้ยังล่ะ"

"ดูไว้แล้วครับ อยู่ที่เดียวกับไอ้เจสัน แต่คนล่ะชั้น"

"เอาสิ!! แต่กลับบ้านบ่อยๆนะลูก เดี๋ยวน้องเหงา"

"ครับ ผมจะกลับมากินข้าวที่บ้านทุกวัน"

"อ้าวแล้วเจ๊เฟรอะ จะไม่ไปกินข้าวกับเจ๊เฟรหรอ วันนี้นะเจ๊เฟรโทรมาชวนพราวพราวไปกินข้าวด้วย แต่พราวพราวติดเรียนพิเศษ"

"กินข้าวเถอะอ้วน จะได้รีบไปนอน" ม๊าบอกเด็กอ้วน

เขาคงไม่อยากให้น้องพูดแหละ ส่วนน้องก็ได้แต่ทำหน้างงๆ

กินก็ข้าวเสร็จผมเข้าห้องตัวเอง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เปิดดูรูปเฟรย่าที่ชอบแอบถ่ายเธอในโทรศัพท์ดู

"คิดถึงจัง"

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมคิดถึงเธอ คิดถึงมากๆ อยากจะกอดเธอไว้แน่นๆ อยากฟังเสียงอ้อน อยากกินข้าวฝีมือเธอ

เฮ่อ~

"เฮีย"

ประตูห้องผมถูกเปิดจากด้านนอก ก่อนที่เด็กอ้วนจะเดินเข้ามา

"มีอะไรไอ้อ้วน" ผมเก็บโทรศัพท์

"เฮียทะเลาะกับเจ๊เฟรหรอ" ม๊าคงเล่าให้เธอฟังแน่ๆเลย

"ไม่ได้ทะเลาะ" ผมตอบแล้วลุกขึ้นนั่ง

"พราวพราวไม่เชื่อหรอกนะว่าเจ๊เขาไม่ได้รักเฮีย"

นี่ขนาดผมบอกว่าไม่ได้ทะเลาะ แต่เด็กน้อยก็เปิดประเด็นก่อนเลย

"เขาไม่รักก็คือไม่รักนั่นแหละพราวพราว ไม่ต้องไปถามหาเหตุผลเยอะหรอก "

"ไม่เชื่อ!! เวลาที่เจ๊ทำอาหาร ทำขนม มันจะต้องมีชิ้นพิเศษและมันก็เป็นของเฮียตลอด ทำอะไรเฮียก็ต้องได้กินก่อน แบบนี้มันไม่เรียกว่าคนรักหรอเฮีย"

"เขาไม่ได้รักเฮียแบบคนรัก เขาบอกว่ามันคือความผูกพัน"

"ไม่จริง!! มันจะเป็นไปได้ไหมที่เจ๊เฟรไม่รู้ว่าความรักคืออะไร เขาไม่รู้ตัวว่าเขากำลังรักเฮียอยู่ เขาไปคิดว่ามันคือความผูกพันแทน"

"พราวพราว รักก็คือรัก ขนาดเฮียรักเขาเฮียยังรู้ตัวเองเลย"

"แต่เจ๊เฟรเขาไม่เคยมีแฟนนะ เขาไม่เคยรักใคร"

"เฮียก็ไม่เคยมีเหมือนกัน เฮียยังรู้เลยว่ารักเขา"

ไม่รู้ว่ารักหรอ ตลก!!

"เพราะเฮียไม่เคยบอกรักเขาไง เขาเลยไม่รู้ว่าเฮียรักเขาแบบคนรัก"

"ออกไปได้แล้วเฮียจะอาบน้ำ" ผมว่าแล้วหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ

เลิกพูดเถอะว่าไม่รู้ว่าผมรัก ผมทำทุกอย่างเหมือนแฟนหมด มีแค่ไม่ได้พูดว่ารักก็เท่านั้น เธอจะไม่รู้เลยหรอ!!

เฟรย่าTalk

หลายวันต่อมา...

วันนี้วันศุกร์แล้ว และฉันก็รอพี่วอมมารับเหมือนเดิม รถผ่านไป ผ่านมาหลายคันแล้วก็ไม่ใช่

รอมา20นาทีแล้วก็ยังไม่มา ฝนก็จะตกแล้ว นี่ถ้าเป็นเฮียเขาไม่ปล่อยให้ฉันรอนานแบบนี้นะ

เอาอีกแล้ว!! ฉันนึกถึงเขาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นอะไรชอบนึกถึงเขา ชอบเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบ แล้วเขาก็ชนะหมดเลย

เราไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่เราทะเลาะกัน แต่ฉันก็ไลน์หาเขาทุกวันนะ แต่เขาก็ไม่อ่าน!!

~ตืด ตืด ตืด~

"ค่ะพี่วอม" ฉันรับสายพี่วอม

(คุณหนูครับ รถผมยางระเบิดไปรับคุณหนูไม่ได้แล้วนะครับ)

"แล้วพี่วอมเป็นไงบ้างคะ เจ็บตรงไหน"

(ไม่ครับ ขอโทษนะครับที่ให้รอ คุณหนูจะให้คนไปรับ หรือว่าจะโทรหาคุณพีร์ให้มารับหรอครับ)

โทรให้คุณพีร์มารับหรอ ข้อนี้ตัดออกไปก่อนเลย

"เดี๋ยวเฟรนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้พี่วอม ให้คนมารับฝนคงตกพอดี"

(จะดีหรอครับ งั้นผมนั่งแท็กซี่ไปหาคุณหนูดีกว่า)

"ไม่ต้องหรอกค่ะ เฟรกลับเองได้"

(ครับ งั้นมีอะไรโทรมานะครับคุณหนู)

"ค่ะ"

พอวางสายจากพี่วอมฉันก็รีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมละหน้ามหาลัย

ฝนอย่าตกเลยนะ ฉันขอไปถึงป้ายรถเมล์ก่อน!!

แต่!! ยังไม่ทันได้ถึงหน้ามหาลัยเลยฝนก็ตกลงมาอย่างแรงจนฉันเปียกไปหมด จะถอยก็ไม่ได้ก็มันเปียกไปแล้ว ก็เลยวิ่งไปที่หน้ามหาลัยต่อ

"เฮ่อ" ฉันก้มมองตัวเองที่เปียกไปหมดแล้วถอนหายใจ

ชีวิตที่ไม่มีเพื่อนมันก็ลำบากเหมือนกันนะเนี่ย จากไม่เคยลำบากก็ลำบากสุดๆ ทนหน่อยแล้วกันนะเฟรย่า

ฉันต้องยืนหนาวๆตัวสั่นเรียกแท็กซี่แต่ก็ไม่มีใครจอดเลย!! น่าจะเป็นเพราะตัวเปียกด้วยแหละ ก็อยากจะขึ้นรถเมล์เหมือนคนอื่นนะ แต่ไม่รู้ว่าต้องขึ้นสายไหน

"หนาวจัง"

ฉันใช้เวลาเรียกรถอยู่ประมาณ10กว่านาทีได้ ก็ยังไม่มีคันไหนจอดเลย ตอนนี้มันหนาวมากๆ ยิ่งยืนนานก็ยิ่งหนาว ฝนก็ตก ลมก็แรง

ถ้าเฮียพีร์อยู่เขาคงไม่ยอมปล่อยให้ฉันเปียกแบบนี้หรอก

"เจ๊เฟร ทำไมมายืนตัวเปียกอยู่นี้อะ"

ไม่น่าเชื่อเลย!! มันเหมือนสวรรค์กำลังเข้าข้างฉัน เพราะรถที่จอดตรงหน้าคือรถของสองพี่น้องตระกูลเดชพิพัฒน์โชติ

"ขึ้นรถมาเร็วเจ๊" พราวพราวเรียกให้ฉันขึ้นรถ

แต่ฉันก็ยังไม่กล้าขึ้น เพราะคนขับเขาไม่มองมาที่ฉันเลย เขาโกรธฉันอยู่ใช่ไหม แล้วแบบนี้ฉันขึ้นไปได้รึเปล่า

"มาเร็วเจ๊"

"เฮียพีร์อนุ-"

"ลีลา" เขาพูดจบก็ปิดกระจกแล้วขับรถออกไปต่อหน้าฉัน

คำพูดแค่2คำทำเอาน้ำตาฉันไหลออกมาอย่างเร็ว ใจร้ายจัง จะปล่อยให้ฉันอยู่แบบนี้จริงๆหรอ

โกรธอะไรขนาดนั้นอะ ฉันทำอะไรผิด

ขอเปลี่ยนคำพูดนะ ที่บอกว่าถ้าเขาอยู่คงไม่ยอมปล่อยให้ฉันเปียก ตอนนี้เขาปล่อยให้ฉันยืนตากฝน เขาไม่ใช่เฮียพีร์คนที่แสนดีของฉันแล้ว!!