สัญญามาเฟีย (พีร์พีร์ & เฟรย่า)

คำสัญญาขำๆ

พีร์พีร์Talk

"พี่ชายหรอ เฟรมองเฮียเป็นแค่พี่ชายแค่นั้นหรอ"

"ก็ใช่ไง เฮียดูแลเฟรตั้งแต่เด็กแล้วเฟร-"

"แล้วคำสัญญาของป๊าม๊าเราอะเฟร เฟรก็รู้ไม่ใช่หรอว่าผู้ใหญ่เขาต้องการให้เราเป็นอะไรกัน"

"เฮียพีร์ เฮียยึดติดกับอะไรแบบนี้ด้วยหรอ มันยุคไหนแล้ว ตอนที่เขาสัญญากันมันจริงจังแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้ เราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ มันอาจจะเป็นแค่คำสัญญาขำๆในวงเหล้า หรือคำพูดตลกๆตอนกินข้าวก็ได้"

คำสัญญาขำๆหรอ

ผมจ้องหน้าเฟรย่าแล้วเงียบ มองแววตาที่คุ้นเคยตั้งแต่เด็ก ผมไม่เคยมองเธอเป็นน้องสาวเลย!! และผมก็จริงจังกับคำสัญญามากๆด้วย

"เฮียคือมัน"

~ปัง!!~

ผมลงจากรถแล้วปิดประตูเสียงดังพร้อมเดินออกมา

"เฮียจะไปไหน"

ผมเดินก้มหน้าไม่หันไปตามเสียงที่เรียก รีบกะพริบตาให้น้ำตามันไหลลงพื้น ก่อนจะเงยหน้าแล้วเดินต่อ ไม่ให้ใครรู้ว่าผมร้องไห้

ผมจะกลับบ้านไปหาม๊า ไปถามว่าคำสัญญาของพวกเขามันจริงจังแค่ไหน ทำไมผมถึงจริงจังกับมันขนาดนี้

"อ้าวพี่พีร์กลับมาแล้วหรอลูก"

ผมเดินไปหาม๊าที่ห้องนั่งเล่น

"วันนี้ไม่ไปกินข้าวกับเฟรย่าหรอ"

"ม๊าครับพีร์พีร์ถามอะไรหน่อย"

"ใครทำอะไรพีร์พีร์บอกม๊ามาสิ"

พอเขาเห็นว่าผมตาแดง ก็รีบถามออกมาอย่างร้อนใจ

"ม๊าช่วยตอบหน่อย ว่าตอนที่ม๊ากับม๊าวันวาสัญญาว่าจะให้พีร์พีร์กับเฟรย่าแต่งงานกันมันเป็นคำสัญญาที่จริงจังไหมหรือว่าแค่ขำๆ"

แค่ผมถามม๊าน้ำตาผมก็จะไหลอีกแล้ว

"พี่พีร์ลูก"

"ม๊าตอบหน่อยครับ"

ม๊าขยับเข้ามาหาผม แล้วเขาก็ร้องไห้

"มันเป็นสิ่งที่ม๊ากับม๊าวันวาพูดเอาไว้ ตอนที่ม๊าท้องพีร์พีร์อยู่ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพีร์พีร์เป็นเพศไหน แต่เราสองคนก็ให้คำสัญญากันว่า 'ถ้าลูกเราสองคนต่างเพศกัน เราจะให้เขาสองคนแต่งงานกัน' แล้วม๊าก็เกี่ยวก้อยสัญญากัน"

"แล้วม๊าจริงจังกับมันไหม"

"จริงจังสิครับ เราสัญญากันตั้งแต่ยังไม่รู้เพศพีร์พีร์ สัญญาตั้งแต่ม๊าวันวายังไม่ท้อง ม๊าคิดว่าถ้ามันเป็นไปอย่างที่ม๊าสัญญากัน หนูทั้งสองคนก็คงเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ"

ใช่ครับ!!!

ผมเองก็มองเฟรย่าเป็นเนื้อคู่ เป็นคู่ชีวิตเลยด้วย ในสมองผมมีแต่เรื่องของเราเต็มไปหมด แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่เลย!!

"ม๊าครับ แต่ว่าน้องไม่"

"ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรนะลูก"

ม๊าไม่ให้ผมพูดคำนั้นออกมา และเขาก็เช็ดน้ำตาให้ผมไม่ปล่อยให้มันได้ไหล

"เราบังคับเขาไม่ได้นะพีร์พีร์รู้ใช่ไหมลูก ม๊าสอนให้พีร์พีร์เป็นคนมีเหตุผล เข้าใจคน เอาใจเขามาใส่ใจเรา และไม่บังคับใคร พีร์พีร์จำได้ไหม"

ผมพยักหน้า

ผมจำสิ่งที่ป๊ากับม๊าสอนได้หมดแหละ ตอนที่ผม2ขวบ ผมเคยบังคับน้ากาตูนให้มาวิ่งเล่นด้วย จนเขาชนโต๊ะหัวเข่าแตก ตอนนั้นป๊าตีผมครั้งแรก และครั้งเดียว จากนั้นผมก็จำมันมาตลอด และไม่เคยบังคับใครอีกเลย!!

"ความรัก ความรู้สึก เราไปบังคับใครไม่ได้นะลูก จะไม่รักก็ไม่ผิด จะรักก็ไม่ผิด"

"แล้วผมทำอะไรผิดหรอครับ ผมดูแลน้องไม่ดีหรอ ทำไมน้องไม่รักพีร์พีร์บ้างอะ"

"น้องรักพีร์พีร์ม๊ารู้ แต่คนเรารักกันมันไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกันเสมอไปหรอกนะลูก"

ผมมองหน้าแล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด ส่วนม๊าก็เช็ดน้ำตาให้อยู่ตลอด

แล้วเธอรักผมแบบที่ผมรักเธอไม่ได้หรอ ตลอดเวลาที่รู้จักกันมันไม่มีสักแว็บเลยรึไงที่เธอจะรักผม

ผมไม่เชื่อหรอกว่าเฟรย่าไม่รักผม การกระทำของเรามันคือคนรักกัน ใครๆเขาก็ดูออก

"เดี๋ยวผมมานะม๊า"

"จะไปไหนลูก"

ผมลุกขึ้นเดินออกจากบ้านให้ลูกน้องป๊ามาส่งที่ร้านของเฟรย่า และรถของผมก็จอดอยู่ที่นี่แล้ว

ผมไม่เชื่อหรอกว่าเฟรย่าไม่รักผม เหมือนที่ผมรักเธอ

"เฮีย"

คนในครัวรีบออกมาหาผม

"วันนี้กินอะไรดี เดี๋ยวเฟรทำให้"

"เฟรเฮียถามอะไรหน่อยดิ" ผมถามเธอเสียงสั่นเครือ

"เฮียเฟรขอโทษ"

"เฟรรักเฮียบ้างไหม"

มันเป็นคำถามที่วัดใจพอสมควร ผมกลัวคำตอบมาก แต่ก็อยากรู้คำตอบเหมือนกัน

"ตอบเฮียหน่อย"

"เฟรรักเฮีย เฮียเป็นพี่ชายที่ดีของ-"

"พอเหอะ" ผมก้มหน้าทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ

มันใช่จริงๆหรอวะ อยู่ด้วยกันมาครึ่งชีวิต ตั้งแต่เธอเกิด จนอายุ20ปี กินข้าวด้วยกันแทบทุกวัน ไปไหนด้วยกันก็บ่อย แต่บอกว่ารักเหมือนกับพี่ชาย!!

"เฮียเรารักกัน แต่รักของเรามันเป็นความผูกพันตั้งแต่เด็ก มันไม่ใช่ความรักแบบแฟน หรือคนรัก"

"..."

รักแบบผูกพัน?

"มันเป็นความผูกพัน เราแค่ชินกับการมีกันและกันเฉยๆ เฮียลองคิดดูนะ มันจะเป็นความรักแบบคนรัก หรือแบบแฟนได้จริงๆหรอ"

"ได้ดิ!! มันเป็นความรักของเฮียไง แต่ไม่ใช่ของเฟร"

"เฮียพีร์ เฮียลองคิดดีๆนะ มันอาจจะ"

"เฮียคิดแล้ว คิดมาทั้งชีวิตแล้ว เฟรรู้ไหมว่าในอนาคตของเฮียมันมีเฟรอยู่ด้วยหมดเลยนะ ไม่ว่าจะเรียนจบ รับตำแหน่ง หรือแม้แต่แต่งงานเฮียก็อยากให้เฟรเป็นเจ้าสาวของเฮีย เฟรไม่คิดแบบเฮียบ้างเลยหรอ"

"เฮียเฟรขอโทษ ฮึก" เธอร้องไห้

"เอาเหอะ เฮียบังคับเฟรไม่ได้หรอก"

ผมไปบังคับให้เธอมารู้สึกเหมือนผม มารักผมแบบที่ผมรักเธอไม่ได้หรอก

"เฮียพีร์ ฮึก"

"ถ้าผู้ใหญ่เขาถามก็บอกให้เขามาคุยกับเฮียนะ หรือจะบอกเขาว่าเฮียมีคนอื่น บอกว่าเฮียไม่ได้รักเฟรก็ได้ เขาจะได้ไม่ดุเฟร"

"ทำไมถึง"

"เฮียรักเฟรนะ รักมากเลยด้วย รักตั้งแต่ยังไม่เจอหน้า และก็รักมาตลอด" และน้ำตาผมมันก็ไหลออกมาจนได้

ผมไม่อยากร้องไห้เลย มันดูเหมือนว่าผมอ่อนแอ ผมปกป้องเธอไม่ได้

"เฮียพีร์เฟรขอโทษ"

"จะคบกับใคร รักใครก็ดูมันดีๆ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ"

"แล้วเฮียจะไปไหน จะไม่ดูแลเฟรแล้วหรอ ฮือ"

"อย่าเห็นแก่ตัวดิ!! เฮียเองก็ไม่อยากเจ็บแล้ว"

เธอจะให้ผมอยู่ดูแลเธอต่อไปทั้งๆที่รู้ว่าผมรักเธองี้หรอ ทำไมใจร้ายขนาดนี้อะ

"แต่เฟรไม่มีใครแล้วนะเฮีย"

"แล้วเฟรจะให้เฮียทำเหมือนเดิมหรอ มันไม่ได้หรอกเฟร รักของเรามันไม่เท่ากัน"

"แล้วเราอยู่กันแบบพี่น้องไม่ได้หรอเฮีย เฟรไม่อยากให้เฮียไปไหน"

"เฮียมีน้องสาวคนเดียว"

"ฮือ ทำไมเฮียพีร์ใจร้ายงี้อะ"

"ทีหลังถ้าไม่รู้สึกก็บอกกันหน่อยนะ ไม่ใช่ปล่อยให้เฮียคิดไปเองนานขนาดนี้"

ผมพูดจบก็เช็ดน้ำตาแล้วเดินออกมาขึ้นรถผม ก่อนจะขับออกจากร้าน

"ฮือออ" ผมปล่อยโฮร้องไห้คนเดียวในรถ

ใครกันแน่ที่ใจร้าย ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอทำกับผมแบบนี้ 20ปีมันไม่มีความหมายเลยหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่มีสักนิดเลยหรอที่เธอจะรักผมบ้าง

ผมรักเธอแบบไม่เผื่อใจเลย รักแบบไม่คิดว่ามันจะพังแบบนี้ ผมเอาแต่คิดถึงอนาคต เราจะแต่งงานกันตอนไหน เราจะมีลูกกันกี่คน

แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอไม่รักผม ไม่คิดเลยว่าเรื่องของเรามันจะพังลงแบบนี้