สัญญามาเฟีย (พีร์พีร์ & เฟรย่า)

มันจะน่ากลัวขนาดไหน?

เฟรย่าTalk

ฉันกับพราวพราวนั่งเล่นโทรศัพท์ นอนเล่นเกมจนแบตหมดไปหลายรอบแล้ว เฮียก็ยังทำงานไม่เสร็จเลย

"เฮ่อ"

เราสองคนถอนหายใจพร้อมกันก่อนจะทิ้งตัวนอนพิงโซฟา มาเพราะแก้เบื่อ แต่ทำไมมันเบื่อกว่าเดิมเนี่ย

"เจ๊เฟรมันใช่หรอที่เรามาถึงผับขนาดนี้แล้ว แต่ต้องมานั่งเฝ้าเฮียทำงานเนี่ย เราจะอดทนเก่งไปแล้วนะ"

นั่นสิ!!

ระหว่างที่เรานั่งเนี่ยเสียงเบสก็ดังเข้ามาในห้องเป็นจังหวะ ถึงห้องจะเก็บเสียงก็เถอะ

"ข้างล่างคงเต้นกันตีนแตกไปแล้วมั้ง"

ขนาดแค่นั่งฟังยังสนุกเลย แล้วคนข้างล่างจะสนุกขนาดไหน

"พราวพราวอายุ18แล้ว ยังไม่รู้เลยว่าเหล้ารสชาติเป็นยังไง"

"เจ๊20แล้ว"

พูดแล้วก็เศร้า!!

เป็นลูกสาวเจ้าของผับทั้ง2คน แต่ไม่เคยได้ลงไปนั่งข้างล่างเลย

"เราแอบลงไปดีไหม ไม่ได้ไปกินเหล้านะ ไปแค่เสพบรรยากาศ ฟังเพลงโยกเบาๆ อะ" ฉันชวนพราวพราว

"มันจะดีหรอ พราวพราวกลัวเฮียดุอะ"

"เขาไม่ว่าหรอก เราไม่ได้กินเหล้านะ แค่นั่งมอง นั่งฟังเพลง"

มันคงไม่ผิดหรอกมั้ง ก็แค่ลงไปฟังเพลง

"ก็เจ๊ไม่เคยโดนเฮียใจร้ายใส่หนิ"

ดูพราวพราวคงจะกลัวเฮียมากเลยนะเนี่ย

"ไม่หรอก ถ้าเขาดุเจ้ยอมรับผิดเอง"

และเราก็ตกลงกันว่าจะแอบออกไป!!

ที่จะแอบเพราะว่าจะไปแค่แป๊บเดียว และถ้าขอแล้วเขาไม่น่าจะอนุญาตหรอก

ว่าแล้วก็ค่อยๆแง้มประตูแล้วคลายออกไปทีละคน แบบไม่ให้เขารู้ตัว

พอออกมาแล้วก็ได้ยินเสียงเพลงกระหึ่ม เบสแน่นๆ มันน่าสนุกมากๆ ดีกว่าผับป๊าเยอะเลย ที่นั่นมีแต่มาเฟีย ไม่มีเด็กมหาลัย เพลงตึดๆแบบนี้

จากตรงนี้มองไปข้างล่างก็มองเห็นทั้งผับเลยนะ

"แค่นี้ก็น่าสนุกแล้วอะพราวพราว ลงไปข้างล่างกันเถอะ" ฉันตะโกนบอกพราวพราวเพราะเสียงมันค่อนข้างดัง

แต่สุดท้าย!!

เราก็ได้นั่งกอดเข่า หลังพิงกำแพง ตามองไปข้างล่าง เพราะไม่ได้ลงไป!!

ก็พราวพราวอะดิ ไม่กล้าลงไปกลัวเฮียรู้แล้วจะดุ จะใจร้ายใส่ บวกกับชั้นสองมีคนยืนเฝ้าด้วย ก็เลยไม่ได้ลง

แต่ตรงนี้ก็ได้ ไม่ติดหรอก ขอแค่ได้มอง ได้เห็น ได้เสพบรรยากาศ

"สนุกอะเจ้ ถ้าเราได้ไปโยกหน้าเวทีคงสนุกกว่านี้แน่เลย"

นั่นสิ!! แสง สี เสียงครบหมด ถึงว่าทำไมผับนี้คนเยอะตลอด

"เราฟังอีกเพลงก็เข้าห้องนะ เดี๋ยวเฮียจะรู้ตัว"

"โอเค"

เรายกมือกอดคอกันแล้วโยกตามจังหวะเพลง ฉันเองก็20แล้วแต่ยังไม่เคยได้ลงไปสัมผัสบรรยากาศแบบนี้เลยอะ

"รอเราโตกว่านี้ก่อนแล้วกันเนาะ ค่อยลงไปโยกข้างล่าง"

แล้วเราสองคนก็กอดคอกันโยกไม่หยุด!! สนุกจนอยากจะลุกขึ้นเต้น

"ดื้อกันหรอคะ"

"เฮีย" ฉันกับพราวพราวรีบลุกขึ้นยืนทันที

กะว่าจบเพลงนี้จะเข้าไปแล้ว ทำไมเขาออกมาก่อนเนี่ย

"ใครเป็นคนชวนออกมา พราวพราวหรอ ไม่รู้รึไงว่าเวลาเฮียใจร้ายมันเป็นยังไง"

แค่พราวพราวได้ยินเฮียถามเขาก็มาหลบหลังฉันแล้ว

"เฟรย่าเอง เฟรเป็นคนชวนน้องออกมา"

ฉันรับผิดพร้อมกุมมือพราวพราวไว้ เด็กน้อยคงกลัวมากๆแน่เลย เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูด

"ไหน"

"ฮือ ไม่เอา"

เฮียจะจับมือพราวพราว แต่ก็โดนพราวพราวสะบัดออกแล้ว ซุกหลังฉัน ทำไมพราวพราวถึงกลัวขนาดนี้อะ

"เฮียเฟรเป็นคนชวนน้องออกมาเอง"

"ชูว เงียบก่อนนะคะ"

เขาบอกฉันให้เงียบ จะแกล้งอะไรน้องเนี่ย

"มานี่ดิพราวพราว"

เขาทำเสียงเข้มใส่น้องสาว

"เฮียยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ กลัวอะไรหรอ หรือว่าทำอะไรผิด"

"ไม่ได้ทำอะไร พราวพราวยังไม่ได้ทำอะไรผิด" พราวพราวตอบ

"ก็มาหาเฮีย"

เขาพูดเสียงแข็งจนน้องยอมเดินไปหาเขา

"เป็นอะไรไอ้เด็กอ้วน ร้องไห้หรอ"

"ก็เฮียจะใจร้ายใส่พราวพราวไง" พราวพราวพูดแบบกล้าๆกลัวๆ

"แล้วเฮียทำยัง เลิกร้องได้แล้ว" เขาดึงน้องสาวไปกอดปลอบ

เอาจริงๆก็แค่ถามนะ ยังไม่ได้พูดอะไรแรงด้วยซ้ำ ทำไมพราวพราวถึงกลัวขนาดนี้อะ

เวลาเขาใจร้ายมันจะน่ากลัวขนาดไหนหรอ อยากรู้จัง!!!

"อายุ18กับ20 อยากกินเหล้า อยากเที่ยวแล้วหรอ"

"เปล่าค่ะ แค่อยากฟังเพลงเฉยๆเลยออกมา" ฉันตอบเฮีย

"หรอคะ แล้วถ้าไม่มีคนยืนเฝ้าที่ชั้น2จะลงไปไหม"

เฮียก็คือเฮีย เดาอะไรก็ถูกไปหมด!!

"ขอโทษค่ะที่พาน้องดื้อ" ฉันขอโทษ

"ไปได้แล้วครับ มาจับไหล่เฮียไว้"

เฮียกอดคอพราวพราวเดินลงบันได แล้วก็ให้ฉันเกาะไหล่เขา

แต่!! เขาไม่ได้พาเราออกไปข้างนอก เขาพาเราเดินเข้ามาโซนหน้าเวที

"เฮียจะพาไปไหนหรอ"

"ให้เป็นผู้ใหญ่ครึ่งชั่วโมงแล้วกัน โอเคไหมอ้วน" เขาบอกน้องสาว แล้วยิ้มให้ฉัน

"เอาจริงไหมเฮีย"

"ครับ แต่ดื่มไม่ได้นะ ได้แค่เสพบรรยากาศ"

ฉันกับพราวพราวมองหน้ากันอย่างงงๆ แต่ก็วิ่งไปกอดคอกันมาโยกที่หน้าโต๊ะ

โยกสบายๆ เพราะไม่มีคนเลย พี่เจย์กันคนออกให้หมด

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

"สนุกไหมคะ"

เฮียถามพร้อมยื่นน้ำให้ และเช็ดเหงื่อ เราออกมาจากผับแล้ว ร้อนมากๆแต่สนุกเป็นบ้าเลย

"สนุกมากๆเลยค่ะ"

มันสนุกมากๆ อาจจะเป็นเพราะฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้ด้วยมั้ง

เราออกจากผับตอน3ทุ่มกว่าๆ แยกกับพราวพราวแล้ว พราวพราวกลับกับพี่เจย์ ส่วนเฮียก็ไปส่งฉันที่บ้าน

"เฮียเราแวะกินข้าวกันก่อนไหม" ฉันยกมือลูบท้อง

"หิวหรอคะ"

"ใช่" ฉันพยักหน้า

"เดี๋ยวเฮียแวะซื้อให้แล้วเฟรเอากลับไปกินที่บ้านได้ไหม ถ้าถึงบ้านดึกเฮียกลัวว่าเฟรจะโดนป๊าดุเอา เดี๋ยวเขาจะไม่ให้ออกไปไหนอีก

โห้!! เขาคิดรอบคอบจัง

เราใช้เวลาไม่นานรถก็จอดหน้าบ้านฉัน พร้อมกับบะหมี่น้ำที่เฮียซื้อให้

"ฝันดีนะคะ"

"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ตามใจ เฟรสนุกมากๆเลย"

"ครับ วันนี้ไม่ได้เข้าไปนะ ฝากบอกฝันดีม๊าวันวาด้วย"

"อืม พรุ่งนี้เฟรจะตื่นสายนะ ถ้าโทรมาแล้วไม่รับแปลว่าเฟรหลับ"

"ครับ พรุ่งนี้เฮียก็จะไปรับป๊ากับม๊าที่สนามบินด้วย"

"ค่ะ บ๊ายๆ ฝันดี" ฉันบ๊ายๆเขาแล้วลงจากรถ

แต่ก่อนจะเข้าบ้านก็หันหน้าไปหาเขาอีกรอบ

"ขับรถดีๆนะคะ"

"ครับ เข้าบ้านไปได้แล้ว" เขาเปิดกระจกมาบอก แล้วก็ขับรถออกไป

เฮ่อ~ เป็นวันหยุดที่โคตรสนุกเลย!! เฮียตามใจมากๆ