วิวาห์หนี้รัก

สายตาคู่นี้มันเฝ้ามองมานานแล้ว...1

ปุณณ์กวาดสายตาคมเข้มมองเธออย่างเย็นชา ราวกับอ่านใจของเธอทุกอย่าง

“เริ่มตอนนี้เลย” เขาเดินเข้ามาใกล้เล็กน้อย ดวงตาคมกริบไม่แสดงอารมณ์นอกจากความเด็ดขาด “ตรงนี้…ไม่มีใครเข้ามาหรอก” เขาบอกเพื่อให้เธอเบาใจ แต่ความเป็นจริงแล้วเธอหนักใจเสียยิ่งกว่าอะไร

จันทร์เจ้าตะลึง… ห้องนี้คือห้องรับแขก ไม่ใช่สถานที่ส่วนตัว เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามตั้งสติ มันเร็วเกินไป เธอยังตั้งตัวไม่ทัน แต่สมองสั่งการอย่างชัดเจน เธอเลือกทางนี้แล้ว เธอก็ต้องยอมรับความจริงที่เธอเลือก เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ปุณณ์อย่างเกร็งๆ จันทร์เจ้ามือสั่น ใบหน้าซีดเผือด หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุอก

แม้ความกลัวจะค้ำคอ เธอก็พยายามรวบรวมสติ เพื่อให้ผ่านเรื่องราวเลวร้ายนี้ไปให้ได้ เธอได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าได้ลังเล

มือเรียวบีบเข้าหากันแน่นก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าอย่างเกร็งๆ ทุกครั้งที่เงยหน้ามองปุณณ์ ใจเธอก็ยังสั่นไม่หยุด

เธอไม่ได้เวลาเตรียมใจ และเขาก็ปุบปับแบบนี้ เธอไม่รู้เลยว่าตัดสินใจถูกหรือเปล่า ความคิดหลายๆ อย่างพุ่งเข้ามาพร้อมกัน น้ำตาเธอคลอเบ้าแต่เธอก็ต้องอดทนเอาไว้ และด้วยความคิดนั้น เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างสั่นๆ

ปุณณ์กวาดสายตาคมเข้มมองจันทร์เจ้าที่มือสั่น ใบหน้าซีดเผือด รอยยิ้มบางๆ ก็โผล่ขึ้นบนมุมปากของเขา สายตาที่เย็นชาของเขาถูกส่งไปที่เธอ ลูกนกตัวน้อย กำลังสั่นด้วยความกลัว แต่เธอมาเป็นเหยื่ออันโอชะให้เขา คิดว่าเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ เหรอ ไม่มีทางหรอก เขาก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย ดวงตาคมกริบจับทุกการเคลื่อนไหวของเธอ

ปุณณ์ถอนหายใจเบาๆ พลางมองเธอด้วยความเหนือกว่า

“ยิ่งเห็นคุณตัวสั่น ยิ่งทำให้ผมมั่นใจ ลูกนกตัวนี้ จะอยู่ในกรงของผมได้โดยไม่หนีไปไหนเลย” แม้จะยิ้ม แต่แววตาของเขายังคงเย็นชาและเด็ดขาด

จันทร์เจ้าสั่นสะท้านไปทั้งร่าง สายตาของเขาที่มองมาที่เธอ มันทำให้เธอแทบหยุดหายใจ ปุณณ์ยืนมองเธออย่างพอใจ ก่อนจะรอให้เธอเดินหน้าต่อตามที่เขาต้องการ

เสื้อผ้าของเธอถูกถอดไปทีละชิ้น ตอนนี้เหลือเพียงบราและกางเกงยีนส์ตัวสวย แต่สายตาของปุณณ์ยังจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเธอ มันยิ่งทำให้เธอประหม่ามากกว่าเดิมเสียอีก หัวใจเธอเต้นแรง มือสั่น แล้วก็ไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงดีทุกการหายใจของเธอเหมือนถูกกดทับ น้ำตาแทบไหลซึมออกมา แต่เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ คงไม่มีอะไรที่ร้ายไปมากกว่านี้อีกแล้ว ถ้าเธอผ่านวันนี้ไปได้ ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกต่อไป

ในที่สุดร่างเกือบเปลือยเปล่าของเธอกำลังยืนสั่นอยู่ต่อหน้าชายหนุ่ม คนตัวเล็กทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่ก้มหน้างุด เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะเปลี่ยนใจ แต่ดูท่าแล้ว เขาคงไม่คิดจะเปลี่ยนใจแน่ๆ

ปุณณ์ยืนมองเธอด้วยรอยยิ้มเย็นๆ ดวงตาเปล่งประกายความพึงพอใจ ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าเธอจะอยู่ในกรงของเขาโดยไม่มีหายไปไหน นกน้อยตัวนี้เขาเฝ้ามองมานานแล้ว แล้วตอนนี้ มันกำลังจะเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ

แต่นกน้อยเจ้ากรรมกลับไม่รู้ว่า สายตาคู่นี้ มันเฝ้ามองเธอมานานแล้ว