วิวาห์หนี้รัก

สายตาคู่นี้มันเฝ้ามองมานานแล้ว

จันทร์เจ้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ใบหน้าซีดเผือด มือสั่นเล็กน้อย

“แล้วงานของฉัน…จะเริ่มเมื่อไหร่คะ?” เสียงเธอสั่นแต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นผสมกับความกลัว

ปุณณ์พยักหน้าน้อยๆ ดวงตาคมกริบจ้องตรงมา น้ำเสียงทุ้มต่ำและเด็ดขาด

“เริ่มตอนนี้เลย”

จันทร์เจ้าถึงกับสะดุ้ง เธอแทบหายใจไม่ทัน ตอนนี้เลยเหรอ มันเร็วเกินไป เธอยังตั้งตัวไม่ทัน แต่แล้วก็ยอมรับความจริงในใจ เธอไม่มีทางเลือกเหลืออยู่แล้วจริงๆ

“นี่คุณไม่ให้เวลาฉันทำใจเลยเหรอคะ?” จันทร์เจ้าพูดออกไปด้วยเสียงสั่น

ปุณณ์ไม่สะทกสะท้าน แววตาคมกริบกวาดมองเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่เต็มไปด้วยอำนาจ

“ถ้าอยากได้เวลาทำใจ คุณก็ไม่ควรมาหาผมตั้งแต่แรก” เขาเดินก้าวเข้ามาใกล้ร่างเล็กของเธอ รอยยิ้มเย็นชาแต่มั่นคง กำลังมองมาที่เธอ “และถ้าคุณไม่ทำ กลับไปก็ได้ ผมไม่จำเป็นต้องรับเงื่อนไขของคุณเลยด้วยซ้ำ”

จันทร์เจ้ารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบทับลงมาที่เธอ เธอไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่เธอก็ต้องทำ เธอไม่มีทางเลือกเหลือแล้วจริงๆ

เธอกัดฟันแน่น สูดลมหายใจลึก แล้วก้าวเข้าไปใกล้ปุณณ์ แม้หัวใจจะสั่น แต่สายตาก็เต็มไปด้วยความตั้งใจ

“ได้ ฉันจะทำตามที่คุณต้องการ” คำตอบที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น หลุดออกมาจากปากหญิงสาว

ปุณณ์ยิ้มเย็น พอใจเล็กน้อย แต่ความเข้มในแววตายังคงเหมือนเดิม

“แค่นี้ก็จบแล้ว" เสียงพูดของเขาเหมือนตราประทับความจริงที่ชัดเจน และจันทร์เจ้าก็รู้ว่า นี่คือจุดเริ่มต้นของบทบาทนางบำเรอที่แท้จริง

จันทร์เจ้ากำมือแน่น น้ำตาแทบคลอเบ้า ใจเธอวุ่นวายเต็มไปหมด

เธอจะทำยังไงดี เขาไม่ให้เวลาให้เธอทำใจเลย…

ความคิดหลายๆ อย่างวิ่งวนอยู่ในหัว

ถ้ากลับไป เธอก็หาเงินห้าล้านทันทีไม่ได้อยู่ดี แล้วสุดท้าย เธอก็ต้องตกเป็นเมียของเขา แต่ถ้าอยู่ที่นี่แค่หนึ่งปี แค่หนึ่งปีเท่านั้น ทุกอย่างก็จะจบสิ้น เธอยังมีชีวิตของตัวเองกลับคืนมา และครอบครัวก็ไม่เดือดร้อน เธอคงต้องทางนี้เท่านั้น

จันทร์เจ้าสูดลมหายใจลึก ค่อยๆ ปรับสมองให้สงบ ดึงสติกลับมาอยู่กับตัว

“ฉันจะทำหน้าที่นางบำเรอตั้งแต่วันนี้” น้ำตาเธอไหลออกมาเบาๆ แต่ในดวงตากลมโตกลับเต็มไปด้วยความกดดัน

ยอมทรมานแค่หนึ่งปี…ดีกว่ายอมเจ็บทรมานทั้งชีวิต…

และด้วยความคิดนั้น จันทร์เจ้าก้าวเข้าไปใกล้ปุณณ์ เตรียมตัวรับบทบาทนางบำเรอของเขาตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป

จันทร์เจ้าหัวใจเต้นแรง ใบหน้าซีดเผือด มือสั่นเล็กน้อย

“เริ่มงานเมื่อไหร่คะ?” น้ำเสียงสั่นพร่าเต็มไปด้วยความตกใจ เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลาย