วิวาห์หนี้รัก

บีบบังคับ...1

“เจ้านายผมบอกมา ถึงเวลาแล้วที่คุณฟองจะต้องเข้าพิธีหมั้น และเร็วๆ นี้ก็จะเป็นพิธีแต่งงาน จริงๆ ท่านไม่อยากให้เรื่องนี้ล่าช้าอีกต่อไป เพราะนี่มันก็หลายปีแล้ว เจ้านายผมไม่เคยคิดดอกกับครอบครัวของคุณ เพราะคิดว่าอีกไม่นานก็ต้องเป็นทองแผ่นเดียวกัน เพราะฉะนั้นอย่าซื้อเวลาไปอีกเลยครับ ถ้าเจ้านายผมไม่พอใจเกิดคิดดอกขึ้นมา เรื่องมันจะยาวไปกว่านี้อีก” พิภพส่ายหัวเล็กน้อย สีหน้าราบเรียบแต่แฝงความเด็ดขาด

คำประกาศิตนั้นกดทับลงกลางอกจันทร์เจ้าอย่างแรง เธอรู้ดีว่าผู้ชายที่ชื่อปุณณ์ คือทายาทนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่ ที่เบื้องหลังกลับแฝงไปด้วยเส้นทางเถื่อนที่ทำเงินได้มหาศาล ธุรกิจสีเทามันคือธุรกิจหลักของครอบครัวเขา แล้วเธอต้องแต่งงานเข้าไปอยู่กับผู้ชายที่ทำธุรกิจสีเทา ให้ตายเถอะ! อายุเธอคงไม่ยืนแน่ๆ ผ่านพ้นเบญจเพสไปได้ก็คงดี

หัวใจเธอเต็มไปด้วยคำถามและความหวาดหวั่น ชายที่เธอไม่รู้จักแม้แต่ใบหน้า จะกลายมาเป็นสามีของเธอจริงๆ อย่างนั้นหรือ? คำถามที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่าคำตอบเป็นเช่นไร แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้

เสียงถอนหายใจยาวๆ ของศิโรจน์บิดาของจันทร์เจ้า ดังสะท้อนในห้องนั่งเล่นไม้เก่าๆ แสงไฟสีส้มจากหลอดนีออนดวงเล็กส่องให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยความเหนื่อยล้า

“ฟอง พ่อกับแม่ไม่เคยอยากให้ลูกต้องแต่งงานเพราะเรื่องเงินทองเลยนะ แต่มันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ” เสียงแผ่วสั่นของนางจันทร์เพ็ญมารดาของจันทร์เจ้า เอื้อนเอ่ยพลางมองบุตรสาวที่นั่งกอดเข่าตนเอง ดวงตาหญิงสาวเต็มไปด้วยความสับสน

จันทร์เจ้าก้มหน้าลงแน่นิ่ง มือกำซองเอกสารหมั้นหมายไว้จนยับยู่ยี่ ความจริงที่เธอพยายามหลบหนีกลับตามมาหลอกหลอน ในวันที่คิดว่าตัวเองจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่หลังเรียนจบ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะทวงสัญญาเร็วขนาดนี้ เธอคิดว่าถ้าเธอทำงานเธอจะรีบหาเงินมาใช้หนี้เขา แต่นี่เขากลับไม่ให้เวลาเธอเลยสักนิด

“แต่แม่ นี่มันไม่ยุติธรรมเลยค่ะ หนูเพิ่งเรียนจบเขาไม่ให้โอกาสหนูเลย หนูไม่เคยรัก ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ” เสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า เธอแทบจะไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว

ศิโรจน์สบตาบุตรสาวด้วยความเจ็บปวด ชายผู้เป็นพ่อที่ไม่เคยสมบูรณ์แบบ ตอนนี้กำลังทำให้ลูกเจ็บปวดเหลือเกิน

“พ่อผิดเองฟอง พ่อมันโง่เอง ที่ไปกู้เงินคุณปราบดาตั้งห้าล้าน วันนั้นพ่อไม่คิดว่ามันจะเป็นห่วงโซ่พันธนาการมาลูกได้ขนาดนี้ แต่ถ้าไม่มีเงินก้อนนั้น ลูกก็คงไม่มีโอกาสได้เรียน ได้สวมชุดครุยเหมือนวันนี้” ศิโรจน์สำนึกผิดแต่ก็ไม่อาจแก้ไขอะไรได้อีกต่อไป เพราะเรื่องมันมาไกลมากแล้ว คำพูดนั้นยิ่งตอกย้ำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความขมขื่น

จันทร์เพ็ญเอื้อมมือมากุมมือลูกสาว “ลูกต้องเข้าใจนะฟอง ถึงคุณปราบดาจะไม่อยู่แล้ว แต่คุณปุณณ์เขาเป็นเจ้าหนี้แทน และเขาไม่ใช่คนที่จะปล่อยเรื่องนี้ง่ายๆ แม่ขอโทษนะที่ช่วยลูกไม่ได้”

ในห้องมีเพียงความเงียบงันและเสียงสะอื้นเบาๆ ของหญิงสาวที่ดังขึ้นในห้องเล็กๆ

หัวใจของจันทร์เจ้าเหมือนถูกบีบรัด หนีไม่ได้ ถอยไม่ได้ และต้องเดินไปบนเส้นทางที่ไม่เคยเลือกเอง...

เสียงเคาะโต๊ะหนักๆ ทำให้ทุกคนสะดุ้ง ศิโรจน์รีบเช็ดเหงื่อที่ซึมบนหน้าผาก พวกเขากำลังสนทนากันโดยลืมไปว่า พิภพกำลังรอคำตอบจากพวกเขาอยู่

“คุณศิโรจน์ คุณจันทร์เพ็ญ” พิภพเอ่ยเสียงทุ้ม “ผมขอโทษที่เสียมารยาท แต่ผมคงกลับไปมือเปล่าไม่ได้ เจ้านายผมรอคำตอบอยู่” พิภพยังกดดันครอบครัวของจันทร์เจ้าอย่างต่อเนื่อง

บรรยากาศในห้องเงียบจนได้ยินเสียงนาฬิกาแขวนอยู่ข้างผนัง

จันทร์เจ้ากำมือแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ เธอรู้ว่าถึงจะปฏิเสธไปตอนนี้ก็ไร้ผล แต่หัวใจเธอปฏิเสธเต็มที่ที่จะยอมตกเป็นของผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักแม้แต่ใบหน้า

“ฟอง…” จันทร์เพ็ญหันมากระซิบเสียงสั่น “ตอบเถอะลูก ไม่อย่างนั้นพวกเราจะเดือดร้อนกันไปหมด” นางจันทร์เพ็ญรู้สึกกลัวเหตุการณ์ลักษณะแบบนี้ รีบบอกบุตรสาวในลักษณะที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัว

หญิงสาวกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ก่อนลุกขึ้นยืนตรงหน้าพิภพ สายตากล้าหาญสั่นคลอนด้วยความกลัวที่ซ่อนอยู่ลึกๆ

“คุณบอกเจ้านายคุณไปเถอะค่ะ ว่าฉันไม่หนีไปไหนแน่นอน พรุ่งนี้ฉันจะไปพบเขาเอง" จันทร์เจ้าเอ่ยออกมายังตัดสินใจ

ดวงตาคมของพิภพกวาดมองเธอเหมือนจะประเมินความจริงใจ ก่อนจะพยักหน้าเพียงน้อยๆ

“ผมจะรายงานให้เจ้านายทราบ ว่าคุณยอมรับการหมั้นหมายแล้ว” น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดัง แต่กลับก้องอยู่ในอกจันทร์เจ้า เธอรู้ดีว่านับจากคืนนี้ไป ชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

พิภพก้มศีรษะให้ครอบครัวเล็กน้อย ก่อนหันหลังกลับออกไป เสียงเครื่องยนต์รถยนต์ค่อยๆ ห่างออกไปในความมืด ทิ้งให้บ้านหลังเล็กตกอยู่ในความรู้สึกหนักอึ้งราวกับโลกทั้งใบกำลังบีบเข้ามา จันทร์เจ้านั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ ในห้องรับแขก ใบหน้าสวยซีดเผือดราวกับคนไร้เรี่ยวแรง ความคิดในหัววกวนไม่หยุด

นี่มันเรื่องอะไรกัน เมื่อเช้าเธอยังไปยื่นเอกสารขอจบการศึกษาที่มหาวิทยาลัยอยู่เลย แต่ตอนเย็นกลับถูกทวงสัญญาหมั้นหมายเหมือนชีวิตถูกบังคับให้เปลี่ยนทิศทางในทันที

เธอกำมือแน่นราวกับจะบีบความจริงที่โหดร้ายให้หายไป แต่ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกถึงพันธะที่มองไม่เห็นรัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก