จันทร์เจ้าก้าวเข้าสู่ห้องของตัวเองอีกครั้ง ค่อยๆ เก็บของใส่กระเป๋า เสื้อผ้า หนังสือ และสิ่งของจำเป็นทั้งหมดถูกยัดใส่กระเป๋าใบเล็ก
หัวใจเธอยังคงสับสนและหนักอึ้ง มือสั่นอยู่ตลอดเวลา ในหัวของเธอพยายามท่องคำว่าอดทนเอาไว้เธอต้องทำให้ได้เวลาหนึ่งปีเธอจะต้อง หลุดพ้นจากบ่วงพันธนาการที่แสนน่าสังเวชนี้ เมื่อเธอจัดการกับตัวเองเสร็จเธอก็ลงมาหน้าบ้าน เธอพบว่าบิดามารดาของเธอยืนรอด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“ฟอง…ลูก…แม่เสียใจจริงๆ ที่ต้องส่งลูกไปอยู่แบบนี้” เสียงนางจันทร์เพ็ญสั่นด้วยความเจ็บปวด
นายศิโรจน์เอื้อมมือมาจับมือบุตรสาวแน่น
“ลูก…พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นแบบนี้เลย แต่มันคือทางที่ลูกเลือก ไม่ว่ายังไงพ่อก็ต้องยอมรับมัน ขอให้หนูผ่านวันเวลาร้ายๆ เหล่านี้ไปให้ได้นะลูก”
จันทร์เจ้าหันไปมองทั้งสองน้ำตาไหลริน
“ฟองรู้ค่ะ ไม่ต้องเสียใจไปนะคะ อีกหนึ่งปีฟองจะกลับมาอย่างเข้มแข็ง พ่อกับแม่เชื่อใจฟองได้เลย”
เธอสะพายกระเป
