นายธงเงียบ มองเธออย่างเห็นใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงค่อยๆ ขับรถไปอย่างช้าๆ
ความเงียบในรถเหมือนเสริมความหนักใจให้จันทร์เจ้ามากขึ้น
แม้ใจเต็มไปด้วยความเศร้าและความสับสน แต่จันทร์เจ้าก็พยายามรวบรวมสติ เธอต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้
นี่คือช่วงเวลาที่จันทร์เจ้าเพิ่งรู้ว่าตนเองกล้าหาญแค่ไหน เธอกล้าหาญพอที่จะเผชิญหน้ากับความจริง แต่ตอนนี้จันทร์เจ้าไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว เพราะตัวของเธอก็ได้เสียให้เขาไปแล้ว
จันทร์เจ้าก้าวเข้ามาในบ้านของปุณณ์อีกครั้ง หัวใจเต้นแรงจนแทบหยุดเอง มือสั่น น้ำตาแอบคลอเบ้า สายตาของเธอที่มองไปที่ปุณณ์ มันเหมือนลูกนกที่หลงรัง ตอนนี้ความตื่นตระหนก มันทำให้เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
“ฉะ…ฉัน…ฉันต้องพักอยู่ที่ไหนคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่น ความหวาดกลัวยังคงเกาะกุมใจ แต่ถ้าไม่ถามเธอก็คงไม่รู้ว่าเธอต้องพักที่ไหน อย่าพยายามทำให้มาเฟียอย่างเขาหงุดหงิดเลย ถ้าย
