บทที่ 8 ความทรงจำ 💊🥵
595 คำ
บรรยากาศอันเรืองรองในยามค่ำคืนของเซี่ยงไฮ้ยังคงเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แม้ว่าเวลาจะล่วงเข้าสู่ตีสามกว่าๆ แล้ว เหมยลี่ก้าวเดินออกมาจากไนต์คลับด้วยความเหนื่อยล้าจากการแสดงร้องเพลงเช่นทุกค่ำคืน เธอสวมรองเท้าส้นสูงสีนิ้วสีดำ ก้าวเดินไปยังลานจอดรถที่ตั้งอยู่ด้านหน้าไนต์คลับ เสียงเพลงอันดังก้องจากด้านในยังคงแผ่วเบาตามหลังเธอ
เมื่อเหมยลี่เดินไปถึงรถของเธอ เธอหยิบกุญแจออกมาไขประตูรถ แต่ในจังหวะนั้นเอง กลิ่นหอมลึกลับและน่าประหลาดใจก็ลอยมาแตะจมูกของเธอ กลิ่นนั้นไม่เหมือนดอกไม้หรือเครื่องหอมใดๆ ที่เธอเคยได้กลิ่นมาก่อน มันเป็นกลิ่นที่มีเสน่ห์ ลึกซึ้ง และอบอวลอย่างประหลาด
เธอหันมองรอบตัวด้วยความระแวดระวัง แต่ลานจอดรถกลับเงียบสนิท มีเพียงแสงไฟสีเหลืองนวลจากโคมไฟถนนที่ส่องลงมาเป็นเงาจางๆ รอบรถของเธอ ขณะที่เหมยลี่พยายามเพ่งมองหาที่มาของกลิ่นนั้น จู่ๆ ความรู้สึกเวียนหัวก็เข้าครอบงำเธอ
เธอรู้สึกเหมือนกับว่าขาทั้งสองข้างเริ่มไร้เรี่ยวแรง ทุกสิ่งรอบตัวเริ่มเลือนราง เสียงหัวใจของเธอเต้นถี่รัวก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับมืดไป
ก่อนที่เธอจะทรุดตัวหมดสติลง เธอเห็นว่ามีชายฉกรรจ์เข้ามาหาเธอ แล้วเธอก็หมดสติไปในทันที ไม่รับรู้สิ่งใดอีก มารู้ตัวอีกทีก็คือตอนที่เธอนอนอยู่บนเตียงในโรงแรมหรูใกล้ๆ ไนต์คลับที่เธอทำงานอยู่
สิ่งแรกที่เธอรู้สึกตัวตื่น เธอเจ็บปวดเหมือนผ่าร่างเลย ตั้งแต่ลำคอลงไปแทบจะชาไปหมด อีกทั้งเธอยังรู้สึกเย็นวูบวาบ เธอมองไปข้างเตียงมีชุดเดรสที่เธอสวมใส่เมื่อคืนที่ผ่านมา เธอมองไปโดยรอบห้องเป็นห้องสูทขนาดใหญ่สีขาวสไตล์คลาสสิกโมเดลที่เธอไม่คุ้นเคย เหมือนกับห้องในบ้านมากกว่า เป็นห้องในโรงแรม เธอรู้สึกได้ว่าที่นอนยวบยาบข้างๆ เธอจึงหันไปมองด้านซ้ายมือของเธอ
เธอช็อกและตกใจแทบสิ้นสติ เพราะเธอเห็นชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงข้างๆ เธอ อีกทั้งเขาไม่ได้สวมใส่สิ่งใดอีกด้วย ตามตัวของเขามีร่องรอยกัดและรอยดูดตามตัว อีกทั้งยังมีน้ำกามที่แห้งแล้วเกาะติดตามตัวของเขา บนที่นอนมีเลือดจางๆ ติดอยู่บนผ้าปูที่นอน
เธอจดจำเรื่องราวเมื่อคืนไม่ได้ด้วยซ้ำ จำได้เพียงว่าเธอไม่ที่ลานจอดรถแล้วได้กลิ่นหอมๆ แล้วภาพก็ตัดไป จนมารู้ตัวก็ตอนนี้เนี่ยแหละ เธออยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ ที่มาถูกผู้ชายที่ไม่ได้รักขืนใจแบบนี้ และที่สำคัญเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายคนนี้เป็นใครที่กระทำกับเธอแบบนี้
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธออย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกสับสนปนเปกับความอับอายและโกรธเกรี้ยว เธอพยายามตั้งสติ รีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ กลัวว่าชายคนนั้นจะตื่นขึ้นมา เธอหยิบชุดเดรสของเธอที่อยู่ข้างเตียงมาใส่อย่างเร่งรีบ ทั้งเรียวขาและมือเรียวสั่นเทาไปหมด แต่เธอพยายามก้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วที่สุดโดยไม่หันกลับมามอง
- ผู้เขียน
