อีกครั้งที่วานิลต้องเข้าโรงพยาบาล และครั้งนี้เธอก็หลับไปนานอยู่พอสมควรเลยเหมือนกัน เพราะเสียเลือดมาก บวกกับร่างกายอ่อนแอ พอฟื้นตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นเพื่อนๆ ทุกคนมายืนล้อมอยู่รอบเตียงแล้ว
"แมวเก้าชีวิตจริงๆ นะ" เจย์เลอร์ทักทายขึ้น
"อือ...มายืนหัวหงอกหัวดำอะไรกันเต็มห้องเลยวะเนี่ย หลบไปมัวตาฉิบหาย!" คนเป็นสิบคน มายืนอยู่ล้อมรอบเตียงของเธอราวกับเจ้ากรรมนายเวร แถมไอ้สามแฝดนั่นก็ชอบเปลี่ยนสีผมกันเป็นว่าเล่นอีกต่างหาก
"นิล... หมอนั่นไม่มีใครรู้ว่ามันไปไหน มันจะตายหรือไม่ตายไม่มีใครรู้" โอนิกซ์พูดขึ้น ท่ามกลางความเงียบงัน วานิลมองหน้าของเขา แต่ไม่ได้ตอบอะไร จนกระทั่งเธอขยับตัวออกมานั่งอยู่ตรงข้างเตียง
"ถือซะว่าหายกันก็แล้วกัน จากนี้ไปไม่ต้องรู้จักกันอีก" วานิลรู้สึกว่าไม่อยากจะตามอะไรต่อแล้ว ขอให้ทุกอย่างมันจบลงเท่านี้เถอะ ไม่ต้องเจอคนอย่างเขาอีก
"แล้วเธอจะเอายังไงต่อ?"
"นิค..."
"หือ?"
