หลีม่านกลับมาพร้อมกับเก็บของทั้งหมดออกจากจวนสกุลตง ก่อนจะออกไปนางเห็นเจียวจูที่มาช่วยเก็บของถือหอบม้วนกระดาษและของใช้ที่เหลือออกมานางจึงได้ถาม
“เจียวจู ในมือเจ้านั่นถืออะไรอยู่”
“เอ่อ สิ่งนี้… คุณหนูเอาติดตัวไปด้วยทุกที่ข้าก็เลย…”
“เอามาให้ข้าเถอะ เจ้าออกไปก่อน”
“คุณหนู”
“ข้าใช้เวลาไม่นานหรอก แค่อยากบอกลาจวนของท่านตาเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น”
“เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าไปรอท่านข้างนอกนะเจ้าคะ”
“รับไปเถอะ”
หลีม่านดึงม้วนภาพที่เจียวจูถือไว้ออกมาและค่อย ๆ กางออก ภาพวาดของชินหยางอ๋องในชุดแม่ทัพที่นางชื่นชมและหวงแหนเป็นหนักหนา นางพกภาพนี้ติดตัวไปทุกที่นับตั้งแต่ซีโจวจนถึงลู่โจว
มาตอนนี้ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บปวดเพราะดูเหมือนว่าสิ่งที่นางคิดคงจะไม่เป็นอย่างที่ฝันเอาไว้อีกต่อไป เรื่องราวในลู่โจวตลอดสามเดือนที่ผ่านมาทำให้นางเติบโตจนเข้าใจว่าที่ใดที่เหมาะกับนางที่สุด
“ลากันตรงนี้เถิดนะหยางห่าวหราน ข้าไ
