“หม่อมฉัน… หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ”
หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เคยถามเจียวจูอีกเลย แต่นับตั้งแต่ลงเขามาเขาเองก็ไม่เคยเห็นหยวนเสี่ยวผิงมาที่สกุลตงเช่นกัน ซึ่งเรื่องนี้คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเจียวจูที่รีบไปบอกเรื่องนี้กับเขา
“ท่านอ๋องควรจะไปนอนที่ห้องของพระองค์นะเพคะ”
“ได้สิเช่นนั้นคืนนี้เราไปนอนที่นั่น ดีเหมือนกันห้องของข้าอยู่ไกลจากเรือนหน้า เจ้าร้องเสียงดังได้โดยไม่มีผู้ใดสงสัย”
“หยางห่าวหราน!! ข้ามิได้หมายความแบบนั้นคือ…ว้าย!! ปล่อยข้าลงนะคนบ้า”
“เจ้าจะร้องจนอี้หลงและคนทั้งจวนมาเห็นเจ้าถูกข้าอุ้มเข้าห้องในสภาพนี้ก็ร้องดัง ๆ ไปได้เลยนะเพราะว่าข้าไม่คิดจะถือสา ถึงอย่างไรเจ้าก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพระชายาของข้าแล้ว”
“ท่านมันบ้า หยางห่าวหรานปล่อยข้าลงนะ”
“ปล่อยแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
เขาพานางเข้ามาในเรือนฝั่งตะวันออกที่อี้หลงจัดเป็นเรือนพักให้เขาพักระหว่างอยู่ที่นี่ เมื่อเดินมาถึงเหล่าองครักษ์ก็รีบเดิ
