“หม่อมฉันยังมิได้ตกลง…”
“เช่นนั้นก็ดี ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนั้นข้าก็จะทำให้เรื่องมันง่ายขึ้นดีหรือไม่”
นางหันไปมองเขาด้วยความระแวงเมื่ออีกฝ่ายเริ่มพูดจาแปลก ๆ แต่หากไม่ยอมทำตามที่เขาสั่งนางก็อาจจะลำบากกว่านี้ ไหน ๆ ตอนนี้ก็หนีไม่ได้ทางเดียวก็คือทำสิ่งที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด
หลีม่านค่อย ๆ ปลดชุดคลุมออกมาและเดินไปที่เตียง เพียงแค่ล้มกายลงก็หลับไปแทบจะทันทีเพราะความเหนื่อยล้า
"ทำเป็นปากแข็งไปได้ ทั้ง ๆ ที่แทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว"
สองชั่วยามถัดมา
หยางห่าวหรานนั่งอยู่ข้างเตียง เขานั่งอยู่ตรงนี้มาโดยตลอดตั้งแต่ที่ฟางหลีม่านนอนลงที่เตียง ลุกแค่ครั้งเดียวตอนที่หมัวมัวเข้ามาสอบถามว่าจะให้จัดยาให้นางหรือไม่และรู้ว่านางคือผู้ใด เขาสั่งให้ทุกคนห้ามมารบกวนพร้อมกับให้ฟางอี้หลงพักที่เรือนด้านหลังและให้ท่านหมอคอยดูแลอาการของเขาให้ดี
“ฟางหลีม่าน หลี่เหยา…”
เขานึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่อยู่กับนางในค่ายทหา
