“เจ้าว่าอันใดนะ” จวิ้นอ๋องไม่แปลกใจหากนางจะไม่รับอาหารจากจวนซ่ง แต่หากจากจวนจวิ๋นอ๋องก็ไม่รับ ยืนกรานอยากทำอาหารเองงั้นเหรอ
“ข้าน้อยผิดไปแล้ว ทำอาหารที่พระชายาถูกปากไม่ได้” พ่อบ้านหลี่คุกเข่าทันทีเมื่อจวิ้นอ๋องขึ้นเสียงด้วยความโกรธ เขากลัวว่าตัวเองจะมีความผิด แต่ก็พยายามดูแลอย่างดีแล้ว แต่ว่า...
“นางมีเหตุผลใดที่ไม่รับอาหารจากเรา”
“เพียงบอกว่าติดรสมือของเป่ยเป่ย อยากให้เป่ยเป่ยทำอาหารให้เท่านั้น” พ่อบ้านหลี่กล่าวอย่างระมัดระวังวาจาที่สุด กลัวว่ากล่าวผิดแม้ครึ่งคำจะไร้เงาหัว
“เอาแต่ใจนัก” เขาพยายามสงบสติอารมณ์อย่างที่สุดแล้ว แต่ว่ามันยากยิ่งนัก นางกดดันเขาเพียงนี้เพียงเพื่อใบหย่าหรือต้องการสิ่งใดกันแน่ เขาอยากรู้เสียจริง
“ทูลท่านอ๋อง...กั๋วกงมาขอรับ” บ่าวรับใช้รีบวิ่งมาเรียนท่านจวิ้นอ๋อง เพราะท่านพ่อบ้านยังพูดคุยอยู่ในเรือนพักของท่านอ๋อง ตอนนี้จึงยังไม่มีใครมาต้อนรับท่านกั๋วกง
ไ
