“จวิ้นอ๋อง ขออภัยเพคะ ข้าแค่หวาดกลัวเพราะมองไม่เห็น” นางยังคงหวาดระแวงไปเสียหมด ใครเข้ามาไม่พูดไม่จานางจำต้องป้องกันตัวไว้ก่อน หากไม่ป้องกันตัวแล้ว นางคงไม่รอดชีวิตไปได้ แม้ว่าน้ำหนักเท้าจะรู้ว่าเขา แต่นางก็ไม่เคยมั่นใจ ขนาดตาที่มองเห็นว่าคนนี้ดี แต่ลับหลังก็ถือมีดพร้อมแทงเช่นเดียวกัน
“จวนข้ามีอะไรน่าอันตราย”
“จวิ้นอ๋องอย่างไรเพคะ แล้วมาที่เรือนของข้าด้วยเหตุใด” ลำพังนางไม่รู้หรอกว่ากลางวันกลางคืน เพียงแต่อาศัยหูที่ได้ยินแมลงที่ร้องออกหากินกลางคืนถึงรู้ว่านี่ยามค่ำคืนแล้ว เพราะโลกของนางมีเพียงแต่ความมืดมิดเท่านั้น
“ข้าขอโทษ ข้าเพียงอยากนอนเป็นเพื่อนเจ้าได้หรือไม่” เสียงเขาอ่อนลง เขาทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งให้อยู่ในโลกที่มองความสวยงามไม่เห็นอีกแล้ว เขาก็อยากเป็นตาให้นางเช่นกัน
“ไม่ได้เพคะ”
“แต่ข้าจะนอน”
ต่อให้นางขัดขืนแต่เขาก็อยากจะนอนเป็นเพื่อนนาง ร่างใหญ่รวบนางเข้าไปกอดแล้วก็ดึงผ้าห
