ไท่จื่อเฟยได้ยินข่าวเรื่องที่ลูกชายไปฉีกหน้าตระกูลซ่งถึงในจวนก็กุมขมับ จากที่จะให้ปรองดองกัน คราวนี้เป็นได้แตกหักกันถาวรเป็นแล้วแน่
“หึ๋ย...จะทำยังไงกันดี”
นางจะทุกข์ใจและเจ็บใจนักที่ซูหลันหนี่ว์ทำสิ่งใด ล้วนแต่ไม่เคยรอบคอบ ไว้วางใจให้ทำการล้วนไม่ได้เรื่อง
“เอารถม้าออก ข้าจะไปจวนจวิ้นอ๋อง” ไท่จื่อเฟยเห็นทีคราวนี้ต้องเป็นกาวใจเชื่อสองตระกูลเอาไว้ ไม่เช่นนั้นแผนที่วางไว้ให้สกุลซูสืบทอดอำนาจเป็นได้ล้มทั้งกระดาน
นางวางแผนไว้แล้วว่า บัลลังก์มังกรเป็นของสามีและลูกชายนาง ส่วนบัลลังก์หงส์ก็จะได้รับสืบทอดจากสกุลซูเช่นเดียวกัน หากไม่ตอนนั้นท่านพี่เชื่อนางก็สิ้นเรื่องไปแล้ว ไม่ต้องมีเรื่องวุ่นวายใจอย่างนี้
เรื่องราวด้านนอกวุ่นวายแค่ไหน แต่ว่าเว่ยเหยาไม่สะทกสะท้านสิ่งใด เพราะนางไม่คิดเกี่ยวข้องกับสกุลบ้านเกิดอีกแล้ว นางป่วยหนักเช่นนี้ท่านพ่อไม่แต่จะมาเยี่ยมนางสักครั้ง แถมยังปล่อยให้แม่เลี้ยง
