“อาจื่อ” เสียงไท่จื่อเฟยอ่อนลงทั้งเรียกชื่อของลูกชายไม่ได้เรียกยศเฉกเช่นเดิม หวังให้ความห่างเหินของสองแม่ลูกลดลง
“วันนี้ที่มาพบเจ้า แม่อยากให้หลินเหยามาอยู่ช่วยดูแลเว่ยเหยา อย่างไรนางก็เป็นสตรี หากมีคนที่รู้ใจเคียงข้างก็คงดีไม่น้อย ตอนนี้นางก็ตาบอดด้วย เรื่องราวในจวนใครจะคอยเป็นหูเป็นตาให้” ซูหนิงกล่าวยกเหตุผลต่าง ๆ ขึ้นมาหวังให้บุตรชายรับหลินเหยาเข้าจวน เรื่องอื่นค่อย ๆ คิดจัดการกันก็ย่อมได้
“จวนลูกมีพ่อบ้านหลี่ เขาจัดการทุกอย่างได้ดี อีกอย่างคนดูแลเว่ยเหยาของลูกก็มีหลายคนแล้ว มิจำเป็นนัก หากแต่มีที่ยังรับอยู่ก็สาวใช้ในจวน ไม่ทราบคุณหนูรองซ่งยินดีเป็นสาวใช้ในจวนจวิ้นอ๋องหรือไม่เล่า”
วาจาร้ายกาจจวิ้นอ๋องนั้นทำเอาหลินเหยาถลึงตา จะให้นางลดตัวเป็นสาวใช้เชียวหรือจะเกินไปหน่อยหรือเปล่า แต่เมื่อมองหน้าไท่จื่อเฟยก็รับรู้ว่านางจะอาละวาดตอนนี้ไม่ได้
‘ก็ได้ไว้รอข้าขึ้นมามีอำนาจก่อน เรื่องต่า
