มือของหลินเหยาผลักเว่ยเหยาไปชนเสาของศาลากลางสระบัว ทำให้เว่ยเหยาศีรษะโขกกับเสาจนสลบไป แต่แทนที่ไท่จื่อเฟยจะร้องเรียกให้คนมาดูลูกสะใภ้ กลับยืนดูนางแน่นิ่ง เช่นนั้นกว่า 1 เค่อ
สาวใช้ที่เห็นเหตุการณ์จึงไปทูลจวิ้นอ๋องแล้วก็เร่งมาที่บริเวณทั้งสามอยู่ทันที
“เว่ยเหยา เว่ยเหยา” จวิ้นอ๋องเรียกมาแต่ไกล ๆ นั้นทำให้ไท่จื่อเฟยให้หลินเหยาขยับเข้าไปดูว่านางเป็นอย่างไรบ้าง
“ช่วยด้วย...พี่สาวข้าเป็นลม ช่วยด้วย” หลินเหยาแสร้งตื่นตระหนก ภายในใจอยากให้นางสลบไปจนตายเลยยิ่งดี ไม่ต้องฟื้นขึ้นมา
จวิ้นอ๋องโกรธหน้าดำหน้าแดง เขาไม่ควรไว้ใจให้ทั้งสามคนอยู่ลำพังสักนิด ไม่คิดว่าเสด็จแม่จะเป็นคนจะร้ายกาจเพียงนี้ ร่างใหญ่เดินเร็วราวกับพายุมาหยุดที่กลางศาลาสระบัว เห็นหลินเหยาจับตัวของภรรยาอยู่ก็ผลักนางออกไป
“เจ้าไปให้พ้น”
“จวิ้นอ๋อง เจ้าเสียมารยาทไปแล้วนะ หลินเหยากำลังช่วยเมียเจ้าแท้ ๆ เจ้ากลับทำร้ายนาง”
“นาง
