“เห็นหรือไม่ขนาดภรรยาเจ้ายังจำไม่ได้ เช่นนั้นก็ให้แล้วไปเถอะ ถือว่าเรื่องที่เจ้าปรักปรำนางข้าจะไม่หาความ แยกย้ายไปได้แล้วข้าจะกลับจวน” ซูหนิงเมื่อจัดการเรื่องเสร็จแล้วก็รีบให้สลายตัว เดี๋ยวพ่อลูกชายตัวดีคิดสืบสาวราวเรื่องกันเสียอีก
“เดี๋ยวเพคะไท่จื่อเฟย น้องสาวของข้ามาอยู่ที่จวนนี้แล้ว เช่นนั้นข้าก็อยากให้นางช่วยดูแลข้า เพราะแต่เล็กมาคงมีเพียงน้องรองเท่านั้นที่รู้ว่าข้าชอบอะไรไม่ชอบอะไร พรุ่งนี้เจ้ามาอยู่รับใช้ที่เรือนนี้เถิด” ดวงตาที่พร่าเลือนมองหน้าหลินเหยา แม้ไม่ชัดเจนเหมือนแต่ก่อน แต่ว่าก็เดาออกจากอาการ ยิ่งท่าทางมิพอใจนั่นอีก
จวิ้นอ๋องระบายยิ้ม ในที่สุดภรรยาของเขาก็สู้คนบ้างแล้วสินะ เขารู้ว่านางเกรงใจท่านแม่ไม่กล้าเปิดเผยเรื่องต่ำทรามที่หลินเหยาทำ แต่ว่านับว่าดียิ่ง อย่างน้อยนางควรได้รับการสั่งสอนเสียบ้าง ไม่ใช่ท่านแม่ของเขาก็ให้ท้ายทำผิดไปเรื่อย ๆ
“เอ่อ...แต่ข้าเป็นสาวใช้ที่ไท่
