อื้อ...จวิ้นอ๋อง...!
เสียงของนางกลืนหายเข้าไปในลำคอ คนที่ไม่เคยโดนบุรุษใดรุกเข้ามากระทั่งสามีก็ไม่เคยอุ่นเตียงสักครั้งรู้สึกวาบหวามแล่นเข้าไปในอก ร่างเล็กถูกรวบเอวขึ้นแล้วดันร่างของนางไปชิดกับเตียงนอนด้านหลัง ก่อนที่ริมฝีปากเรียวนุ่มจะถูกรุกล้ำแรงขึ้นแล้วจูบที่ดุดันหนักหน่วงจนนางลืมสิ้นทุกอย่างกระทั่งลมหายใจตัวเอง เขาทาบทับนางมาทั้งตัวโดยเฉพาะช่วงเอวที่โดนเบียดเข้ากับกายแกร่งแนบสนิท
“อื้อ...” เสียงของเว่ยเหยาประท้วงในลำคอเพราะนางหายใจไม่ออก ดวงตาของนางยังพร่าเลือนไม่ได้มองชัดเจน แต่ก็เห็นความปรารถนาบนใบหน้าเขาแจ่มชัดในความรู้สึก บุรุษหนุ่มที่ไม่นึกอยากจูบใครจนเมื่อได้จูบที่ขมับ จนลามไปที่ปากหอบหายใจ แม้ไม่อยากปล่อยนางให้เป็นอิสระ แต่เขาจะรังแกนางขณะที่ยังป่วยอยู่เช่นนั้นได้อย่างไรกัน เมื่อความรู้สึกผิดแล่นเข้าในอก เขาจึงค่อย ๆ ปลดปล่อยนางอย่างอ้อยอิ่ง แต่กระนั้นริมฝีปากของนางยังคงถูกบดจ
