“เอ็งสวยเหลือเกินลำเพา” สมภพชมทั้งที่ยังงุดหน้าไม่ยอมเงย ริมฝีปากหนาอ้ากว้างด้วยต้องการครอบครองยอดถัน รวบกลืนลงไปถึงฐานป้านสีน้ำตาลจางที่เริ่มแดงช้ำเพราะถูกเชยชม
ความรู้สึกของลำเพาในขณะนั้น เหมือนซากศพที่ยังมีลมหายใจ แม้ในบางจังหวะจะเผลอค้อมไหล่ ลู่ลงไปกับความรู้สึกแปลบปลาบ สองมือเผลอขยุ้มศีรษะสมภพด้วยความลืมตัว จิกปลายเท้าทั้งสองข้างลงกับพื้นเพราะไม่อาจทนทานกับความกำซาบซ่านที่สมภพกำลังยัดเยียดให้อย่างถือวิสาสะ แม้จะเคลิ้มคล้อยไปบางขณะ ทว่าหญิงสาวก็ยังยืนยันว่าอารมณ์เหล่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับความรักที่มีต่อสมภพเลยแม้แต่น้อยนิด ลำเพานึกตำหนิความรู้สึกเหล่านั้น ที่ไม่สามารถแยกความเกลียดชังและความรู้สึกเสียวซ่านออกจากกันได้ มันจึงเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างบริสุทธิ์และตรงไปตรงมา เมื่อแยกแยะไม่ได้ จึงต้องปล่อยให้มันปนเปกันอย่างสับสน ใน
