“โธ่! หนูจ๋าหนู จะเอาอะไรกับลูกชายของฉัน กันย์มันขี้เบื่อจะตาย กี่คนมาแล้วที่ฉันเห็น ใหม่ๆมันก็อย่างงี้ ประเดี๋ยวประด๋าวมันก็เลิก ได้แล้วมันก็เบื่อ พอเบื่อมันก็เขี่ยทิ้ง รายไหนรายนั้น”
มารตีกล่าวราวกับจะบอกว่าผู้หญิงอย่างเธอมีค่าเพียงแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งของลูกชาย ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนก่อนๆของเขาที่หล่อนเคยเห็นมา
มินตรารู้สึกชาไปทั้งหน้า เหมือนถูกตบด้วยถ้อยคำดูแคลนของมารตี
หญิงสาวไม่ได้โกรธที่มารตีจะกางปีกปกป้องกันย์ ในฐานะของแม่ที่รักลูกมาก หากจะโกรธ ก็ตรงคำพูดที่ไม่ให้เกียรติผู้หญิงด้วยกัน
“ขอโทษนะคะ หนูกับกันย์ไม่เคยมีอะไรกันอย่างที่คุณเข้าใจ และหนูก็ไม่ใช่ของเล่นของใคร” เธอตวัดน้ำเสียงกลับไปบ้าง คนฟังถึงกับอึ้ง
“นึกไม่ถึงว่าที่เห็นท่าทางเรียบๆเงียบๆ ปากคอเราะร้ายเหมือนกันนะเรา”
“ก็คุณไม่ให้เกียรติกันเลย” หญิงสาวเถียง
“แต่เอาเถอะ ฉันพอจะเข้าใจได้ว่าเด็กที่ได้รับการเลี้ยงดูมา
