ในห้องรับแขกของรีสอร์ต มารตีทอดร่างระหงอยู่บนเก้าอี้ พัดลมเพดานหมุนอ้อยอิ่ง บรรยากาศรายรอบจึงเย็นสบาย ทว่าร่างบอบบางของหญิงสาวที่เพิ่งก้าวเข้ามาถึง กลับรู้สึกถึงความอึดอัด แปลกใจว่าเหตุใดมารตีจึงอยากคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว เจาะจงในวันที่ลูกชายของเธอไม่อยู่
“คุณมารตีใช้ให้คนไปตามมินใช่ไหมคะ” มินตราถาม ทันทีที่ยื่นใบหน้าเข้ามาในห้องรับแขก
“ใช่…นั่งสิ” เจ้าของรีสอร์ตเชื้อเชิญไปตามมารยาท ตวัดสายตาไปยังเก้าอี้อีกตัวที่ยังว่าง ห่างออกไปจากตัวที่หล่อนนั่งพอสมควร
“คุณมารตีมีอะไรกับมินหรือคะ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงสุภาพนอบน้อม พร้อมๆกับก้าวไปทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม้บุกำมะหยี่สีน้ำทะเล
มารตีรู้สึกได้ถึงความประหม่าเกร็งในน้ำเสียงและกิริยาอาการตื่นเต้นของหญิงสาวตรงหน้า เธอทักทายมินตราด้วยการกวาดสายตาสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของเธออีกครั้ง ซึ่งมันทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้นกับวิธีก
