“มีสิ ทำไมจะไม่มี ในฐานะที่ฉันเป็นภรรยาของพ่อเธอ ฉันอยากบอกว่าเรื่องรีสอร์ต ฉันกับคุณพ่อของเธอก็ช่วยกันดูแลอยู่ ที่นี่ไม่ได้ขาดแคลนผู้บริหาร กันย์ก็กำลังจะเข้ามาช่วยอีกแรง สามคน พ่อ แม่ ลูก ซึ่งก็น่าจะพอแล้ว ฉันว่าทางที่ดี เธอน่าจะหาการหางานทำที่กรุงเทพฯไปซะ ไม่ต้องกลับมาที่นี่จะเหมาะกว่า”
มารตีว่า และมักจะเป็นเช่นนี้ทุกครั้งเมื่ออยู่ลับหลังสามี คำพูดคำจาที่ฟังดูจงใจไม่ให้เกียรติธันวาเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาเป็นคนอื่น
“ผมเป็นลูกชายของคุณพ่อ…อย่างน้อยก็ทายาทโดยธรรม ผมมีสิทธิ์ในทุกๆอย่างที่นี่เช่นกัน คุณซะอีกที่มาชุบมือเปิบเอาทีหลัง ความละอายในจิตใจของคุณหายไปไหนหมด อย่าทำเป็นแกล้งลืมว่ารีสอร์ตแห่งนี้คือหยาดเหงื่อของพ่อกับแม่ชุลีของผมที่บุกเบิกร่วมกันมา” เขากดน้ำเสียง เค้นถ้อยคำออกมาราวกับต้องการให้มันละเลียดลึกเข้าไปสู่ห้วงสำนึกอันมืดบอดของมารตี ที่ปล่อยให้ความโลภหลงครอบงำ อยากได้ อยาก
