Chapter 37
ปรนเปรอรักที่โหยหา
23.30 น.
ตั้งแต่เมื่อช่วงหัวค่ำที่แพรดาวพยายามโทรหารันเวย์อยู่หลายครั้ง แต่เขากลับปิดเครื่อง หญิงสาวก็คิดฟุ้งซ่านไปต่างๆ นานา จนกระทั่งเธอผล็อยหลับไป จึงไม่ได้ยินเสียงคนกดรหัสประตูหน้าห้องของเธอ
“แฮปปีเบิร์ทเดย์ครับเด็กดื้อของเฮีย” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบที่กกหูเล็ก จนทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู
“อื้อ~” หญิงสาวปรือตาขึ้นเล็กน้อย ก็พบร่างกำยำที่คุ้นเคยนั่งอยู่ขอบเตียงฝั่งที่เธอนอนอยู่ ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกมือตบแก้มตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ เพราะเธอคิดว่าตัวเองคงฝันไป จนกระทั่งเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“เป็นอะไร หื้ม” ชายหนุ่มเอามือบีบแก้มนิ่มเบาๆ
“ฮึก~ เฮียจริงๆ ด้วย” แพรดาวร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ และโผกอดรันเวย์ไว้แน่นราวกับว่ากลัวเขาหายไป เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะกลับมาตามที่เธอแอบหวังไว้
รันเวย์เอามือสาก
