บทที่ 5 แบ่งตบะให้ 1000 ปี
1160 คำ
บทที่ 5 แบ่งตบะให้ 1000 ปี
ม่านอาคมรอบกระท่อมกลางหุบเขาลึกลับสั่นไหวแรงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับมีพลังมหาศาลพยายามฝ่าทะลวงเข้ามา เฟิงหลงเหยียนยืนกลางลานหิน สายตาคมดั่งกระบี่จับจ้องไปยังแสงสีทองที่ค่อย ๆ แทรกผ่านม่านอาคม ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเรียบนิ่ง แต่แววตาเจือด้วยความไม่พอใจ
"ผู้ใดบังอาจฝ่าม่านอาคมของข้าเข้ามา?"
น้ำเสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณแสงสีทองนั้นขยายใหญ่ขึ้นจนปรากฏเป็นร่างของบุรุษหนุ่มในอาภรณ์สีขาวสะอาด ดวงตาของเขาเป็นสีอำพัน เปล่งประกายราวกับดวงตะวัน บุรุษผู้นี้ย่อกายคำนับเฟิงหลงเหยียนเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงรีบร้อน
"ข้าน้อย ซ่างเซียนจงหลิง แห่งวังสวรรค์ ถูกส่งมาแจ้งข่าวแก่ท่าน"
เฟิงหลงเหยียนเลิกคิ้ว รอยยิ้มเยาะบางเบาปรากฏบนใบหน้า
"ข่าวอะไรที่สำคัญถึงขั้นต้องฝ่าม่านอาคมของข้ามา? หรือเจ้าไม่รู้ว่าที่นี่มิใช่ที่ที่ใครจะเข้ามาได้ง่าย ๆ"
จงหลิงก้มศีรษะลงเล็กน้อย สีหน้าของเขาเคร่งเครียด
"โปรดอภัยที่ข้าละเมิด แต่สถานการณ์ในแดนสวรรค์
คับขันเกินกว่าจะรอได้ บัดนี้ตำหนักสวรรค์กำลังเกิดโกลาหล มีผู้แย่งชิงตำแหน่งเทียนจวิน และเทพผู้ทรงอำนาจแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกันจนแทบจะเกิดสงคราม"
เฟิงหลงเหยียนยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหรี่ตาและเอ่ยเสียงเรียบ
"แล้วเหตุใดเจ้าถึงมาที่นี่? ข้าออกจากแดนสวรรค์มาเนิ่นนาน ไม่เกี่ยวข้องกับบัลลังก์เทียนจวินอีกแล้ว"
จงหลิงรีบพูดต่อ
"แต่ทุกฝ่ายต่างเรียกร้องให้ท่านกลับไป ท่านคือผู้มีสิทธิ์เหนือบัลลังก์ตามสายเลือด และยังเป็นเพียงผู้เดียวที่มีพลังมากพอจะตัดสินว่าใครเหมาะสมจะปกครองแดนสวรรค์ หรือหากท่านประสงค์ ท่านก็สามารถกลับไปครองบัลลังก์เอง"
เฟิงหลงเหยียนหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะของเขาแฝงด้วยความเหนื่อยล้า
"ช่างเป็นเรื่องที่น่าสมเพช เทพทั้งหลายที่เรียกตนว่าสูงส่ง กลับตกอยู่ในวงวนแห่งความโลภและอำนาจ แล้วพวกเจ้าคาดหวังให้ข้ากลับไปแก้ไขปัญหาเหล่านั้นหรือ?"
จงหลิงมองเฟิงหลงเหยียนด้วยความกังวล
"แต่ถ้าท่านไม่กลับไป วังสวรรค์อาจล่มสลาย..."
เฟิงหลงเหยียนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เขาหลับตา เหมือนกำลังชั่งใจระหว่างความรับผิดชอบที่แบกรับมานานนับพันปี กับชีวิตสงบสุขที่เขาเลือกสร้างขึ้นเองในโลกมนุษย์ เพื่อหวังจะฟื้นคืนชีพให้เสียนหลี
"ข้าให้คำตอบตอนนี้ไม่ได้"
เขาเอ่ยในที่สุด "
ข้าต้องจัดการบางอย่างก่อน เจ้ารอที่นี่"
เฟิงหลงเหยียนปล่อยลมหายใจยาว ก่อนหันกลับเข้าไปในกระท่อมไม้ไผ่ เสียงบานประตูเปิดเบา ๆ แต่กลับดังก้องในใจของเขา
เหยียนหลีที่กำลังนอนเล่นอยู่ในดอกบัว ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
"ท่านเฟิง กลับมาแล้วหรือ? มีผู้ใดมาเยี่ยมเยือนถึงที่นี่กัน?"
เฟิงหลงเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ เขามองดอกบัวตรงหน้าด้วยแววตาลึกซึ้ง
"มีเรื่องบางอย่างที่ข้าต้องบอกเจ้า เหยียนหลี"
น้ำเสียงของเขาแฝงความจริงจังจนเหยียนหลีรู้สึกถึงความผิดปกติ
"เกิดอะไรขึ้นหรือ?"
"ข้าต้องจากไป"
เฟิงหลงเหยียนเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ
คำพูดนั้นราวกับลมหนาวพัดเข้ามากลางฤดูใบไม้ผลิ ทำให้
เหยียนหลีชะงัก นางเงยหน้าขึ้นจากมิติวิญญาณมองเขา ดวงตากลมโตฉายแววสับสน
"ท่าน...จะไปที่ไหนหรือ?"
"แดนสวรรค์"
เหยียนหลีเบิกตากว้าง
"แดนสวรรค์หรือ? แต่ท่านเคยบอกว่าท่านละทิ้งทุกอย่างที่นั่นแล้ว..."
เฟิงหลงเหยียนพยักหน้า
"ข้าเคยละทิ้ง แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์ยังไม่ละทิ้งข้า จงหลิงเพิ่งมาบอกข่าว ตอนนี้แดนสวรรค์เกิดความวุ่นวาย มีผู้แย่งชิงตำแหน่งเทียนจวิน หากข้าไม่กลับไป ทุกอย่างอาจล่มสลาย"
เหยียนหลีนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มจาง ๆ
"ท่านเฟิงเป็นเทพผู้ยิ่งใหญ่ ท่านย่อมต้องรับผิดชอบต่อฟ้าดิน ข้าเข้าใจดี"
เฟิงหลงเหยียนมองนางด้วยความอ่อนโยน ก่อนเอ่ยเสียงนุ่ม
"แต่ข้ากังวลเรื่องเจ้า"
เหยียนหลีส่ายหน้าเล็กน้อย
"ข้าอยู่คนเดียวมาตลอด ไม่มีสิ่งใดที่ข้าจัดการไม่ได้ ท่านไม่จำเป็นต้องกังวล ข้าเพียงหวังว่าท่านจะปลอดภัย"
"แต่ข้าจะปล่อยให้เจ้าอยู่ลำพังโดยไม่มีอะไรปกป้องไม่ได้"
เฟิงหลงเหยียนเอ่ยหนักแน่น
เขายกมือขึ้น เส้นแสงสีทองอ่อน ๆ ไหลเวียนออกจากปลายนิ้ว เปล่งประกายสว่าง พลังนั้นไหลเข้าสู่ร่างของเหยียนหลี นางรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมทั้งร่าง
"ท่าน...นี่มันอะไรกัน?"
นางเอ่ยอย่างตกใจ
"ข้าแบ่งตบะหนึ่งพันปีให้เจ้า"
เฟิงหลงเหยียนกล่าว
"พลังนี้จะช่วยเร่งให้เจ้ากลายร่างเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ เจ้าไม่ต้องรออีกนาน"
เหยียนหลีมองเขาด้วยแววตาตื้นตัน แต่ก็เต็มไปด้วยความกังวล
"แต่ท่านให้ข้าถึงหนึ่งพันปี ท่านจะไม่สูญเสียพลังไปหรือ?"
เฟิงหลงเหยียนส่ายหน้า
"สำหรับข้า พลังนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยว"
เขาเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะหยิบกำไลหยกสีเขียวขลับออกมาจากแขนเสื้อ วางลงบนมือของนาง
"และนี่คือกำไลหยก หากเจ้าเผชิญอันตราย หรือมีเรื่องใดที่ต้องการความช่วยเหลือ ให้ส่งพลังวิญญาณของเจ้าลงไป ข้าจะรู้และรีบมาหาเจ้า"
เหยียนหลีมองกำไลในมือ ก่อนเงยหน้ามองเขา
"ท่านเฟิง ข้าขอบคุณท่านมาก..."
นางเอ่ยเบา ๆ น้ำเสียงเจือด้วยความรู้สึกหลากหลาย
เฟิงหลงเหยียนมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน
"ข้าสัญญาว่าจะกลับมา"
เหยียนหลียิ้มบาง ๆ
"ข้าจะรอท่าน"
กลางลานหิน
จงหลิงซ่างเซียนยังคงยืนรออยู่ที่ลานหิน เมื่อเฟิงหลงเหยียนเดินออกมา เขาเอ่ยถามด้วยความเคารพ
"ท่านพร้อมหรือยัง?"
เฟิงหลงเหยียนพยักหน้า
"นำทางไป"
แสงสีทองจากร่างของจงหลิงเปล่งประกายอีกครั้ง ร่างของทั้งสองค่อย ๆ หายไปในท่ามกลางสายลม เงาของเฟิงหลงเหยียนที่เคยปรากฏอยู่ในหุบเขาลึกลับแห่งนี้เลือนหายไป ทิ้งเพียงกลิ่นอายแห่งเทพไว้เบื้องหลัง
เหยียนหลียืนอยู่ในมิติวิญญาณ ร่างบางของนางเงียบงัน แต่ในดวงตากลับเปล่งประกายแห่งความมุ่งมั่น
"ท่านเฟิง ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง"
นางกระซิบเบา ๆ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าสู่กระท่อม พร้อมกับเริ่มต้นการเดินทางเพื่อพัฒนาตัวเองในแบบของนาง
- ผู้เขียน
