รมิดาจะรอดจากเสือตัวนี้ไปได้หรือเปล่า?
เธอไม่แน่ใจ…
ร่างเล็กของเธอสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยาหรือเพราะสัมผัสที่ร้อนแรงจากปรเมศกันแน่ ทุกอย่างมันเลือนรางไปหมด แต่สิ่งเดียวที่เธอรับรู้ชัดเจนในตอนนี้คือไออุ่นจากร่างสูงที่โอบกอดเธอไว้แนบแน่น
ริมฝีปากของเขาไม่ผละไปไหน จนกระทั่ง…
“อืม…”
รมิดาพยายามดันไหล่กว้างออก พร้อมกับหอบหายใจหนัก คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนร่างกายร้อนจนแทบทนไม่ไหว
ปรเมศจ้องลึกเข้ามาในดวงตาคู่สวยของเธอ สายตาของเขาไม่ได้มีเพียงความต้องการ แต่มันยังแฝงไปด้วยความหงุดหงิดบางอย่าง
“ทำตัวดีนักนะรมิดา”
เขาพูดเสียงพร่า แต่แฝงไปด้วยความหงุดหงิด
รมิดาพยายามเรียกสติกลับมา เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ ว่าทำไมถึงเผลอจูบเขาก่อน ทั้งที่ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่ยิ่งพยายามคิด หัวก็ยิ่งตื้อ
“ฉัน…”
เสียงของเธอสั่น รู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังจะหมดแรง
ปรเมศสบถในลำคอ ก่อนจะรวบร่างเ
