บนรถยนต์สีดำคันหรูที่แล่นออกจากผับ
รมิดาถูกวางลงบนเบาะโดยไม่ทันรู้ตัว ร่างกายอ่อนแรงเกินกว่าจะขยับตัวหรือเอ่ยอะไรออกมาได้ ดวงตาพร่าเลือนมองเห็นเพียงเงาราง ๆ ของปรเมศที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“ดี… เธอมันทำตัวดีนัก รมิดา”
เสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจดังขึ้นข้างกาย แม้รมิดาจะไม่มีแรงเถียง แต่ในใจกลับตะโกนสวนกลับไปแล้ว—เธอไปทำอะไรให้เขากันแน่?
ปรเมศเหยียบคันเร่งหนักขึ้น รถพุ่งไปตามถนนที่มืดสนิท มือหนากำพวงมาลัยแน่น ขณะที่สายตาคมดุจับจ้องถนนเบื้องหน้า แต่ทุกครั้งที่เหลือบมองร่างเล็กข้างตัว… กลับมีความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอก
เธอน่าจะรู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหน… รู้หรือเปล่าว่าเธอเกือบโดนพวกนั้นทำอะไร? แล้วไอ้ภีมนั่น น้องชายต่างมารดาของเขา มาสนิทกับเธอได้อย่างไร?
มือหนาของปรเมศกดกำพวงมาลัยแน่นขึ้นกว่าเดิม เขาไม่ชอบที่เธอไปอยู่ที่นั่น… ไม่ชอบที่เธออยู่กับภีม
เสียงพึมพำแผ่วเบ
