เสียงเพลงในผับยังคงดังกระหึ่ม ผู้คนรอบข้างเริงร่าไปกับจังหวะดนตรีและแอลกอฮอล์ แต่สำหรับรมิดาแล้ว เธอกลับรู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวเริ่มพร่าเลือน
เธอกะพริบตาถี่ ๆ ส่ายหน้าเบา ๆ เพื่อไล่อาการมึนงงออกไป แปลกจัง… ทำไมรู้สึกเวียนหัวแบบนี้
เมื่อครู่รมิดาเพิ่งรับเครื่องดื่มน้ำผลไม้ที่ลูกค้าโต๊ะที่เธอดูแลโดยไม่เอะใจใด ๆ แต่มันไม่ควรทำให้คนตัวเล็กรู้สึกแปลกขนาดนี้ หรือว่า…!?
ร่างบางโซเซเล็กน้อย หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้น แต่ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้นหรือความเขินอายเหมือนทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้ภีม
มันคือความกลัว
เธอถูกวางยา
“รมิดา!”
เสียงเรียกของภีมดังขึ้นเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอยืนโงนเงนผิดปกติแต่ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปหาเขา ใครบางคนกลับคว้าแขนเธอไว้ก่อน
“ไปกับฉันเถอะ”
เสียงทุ้มต่ำกระซิบใกล้หู กลิ่นน้ำหอมฉุนกว่าปกติทำให้เธอเบ้หน้า
รมิดาพยายามมองหน้าอีกฝ่าย แต่สายตาของเธอพร่ามัวไปหมด
“มะ…ไม่…”
เธ
