รมิดายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ มองเงาตัวเองที่สะท้อนในกระจกด้วยสายตาปลงตก
—นี่ฉันไม่น่ารับปากเลยจริง ๆ!
เจ้าของร่างเล็กสวมเดรสสั้นสีดำที่ภีมโยนมาให้หลังจากพาเธอมาที่ห้องแต่งตัวด้านหลัง ผ้ามันบางเฉียบ แถมแนบเนื้อจนเธอรู้สึกเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย
“นี่เป็น PR มันต้องแต่งตัวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย…” รมิดาพึมพำเบา ๆ พลางดึงชายกระโปรงลงสุดชีวิต
“เธอโชคดีแล้วที่ไม่ต้องใส่สั้นกว่านี้” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง รมิดาหันขวับไปมอง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล
“ฉันชื่อเมย์ เป็น PR ที่นี่” หญิงสาวร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาใกล้ “เธอเป็นเด็กใหม่ของบอสสินะ?”
“เอ่อ…เปล่า! ฉันแค่มาช่วยหนึ่งคืน” รมิดารีบโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะถามกลับอย่างสงสัย “แล้วบอสของเธอ…หมายถึงภีมเหรอ?”
เมย์หัวเราะเบา ๆ “ใช่สิ หรือเธอไม่รู้?”
รมิดาชะงัก ใจเต้นแรงขึ้นมาอีกนิด เธอรู้ว่าภีมเป็นเจ้าของผับนี้ แต่ไม่ได้คิดว
