“ภีม”
เรียวปากสีหวานพึมพำเบา ๆ แต่ชายหนุ่มกลับได้ยิน ภีมหันมามองใบหน้าเธอ ก่อนจะทิ้งบุหรี่ในมือ แล้วใช้เท้าบดขยี้มันให้ดับ
“ขอโทษนะ เธอคงไม่ชอบกลิ่นบุหรี่”
คนฟังแปลกใจเล็กน้อย เกาหัวแกรก ๆ ไม่รู้ว่าชายตรงหน้ารู้ได้อย่างไร ว่าเธอไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้ถาม เจาะจงประเด็นเรื่องที่เขาไม่โอเคแทน
“นายโอเคไหม”
ภีมถอนหายใจแล้วส่ายหัวเบา ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ จนรมิดาอดไม่ได้ที่จะซักไซ้ถาม
“ขอโทษนะภีม แต่มีเรื่องอะไรให้ช่วย บอกฉันได้ นายเครียดขนาดนี้คงจะเป็นเรื่องใหญ่สินะ”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะพูดด้วยตาที่เป็นประกายว่า
“เธอช่วยได้งั้นเหรอ”
รมิดาผู้ไม่ประสีประสา พยักหน้าและรับปาก
“แน่นอนสิ”
“งั้นไปทำงานในผับให้ผมหน่อยคืนหนึ่ง วันนี้ผมหาคนไม่ได้จริง ๆ ไม่รู้ว่าทำไม ธุรกิจที่ผมทำถึงถูกขัดจากแม่เลี้ยงอยู่เรื่อย วันนี้ผมเดาว่าคงเป็นแม่เ
