“ทั้งสามคน คือเสี่ยดนัย เสี่ยโชคชัย และเสี่ยมนัสครับนายท่าน เป็นคนในสังกัดของท่านเกษม”
คนสนิทของเจ้าสัวบอกประวัติของทั้งสามให้เจ้านายรู้ ขณะให้ลูกน้องนำตัวมาให้ท่านเจ้าสัวดูหน้า
“แกเป็นหัวหน้าของพวกมันใช่ไหม ฉันขอเจรจาหน่อย”
เสี่ยดนัยได้เห็นหน้าท่านเจ้าสัวก็รีบพูดขึ้น เขายังมีความหวังว่าหากเอ่ยถึงเจ้านายของเขาออกมา อีกฝ่ายอาจเกรงกลัวบารมี
“อยากพูดอะไรก็ว่ามา” ท่านเจ้าสัวให้โอกาส
“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”
เสี่ยดนัยเริ่มต้นด้วยคำพูดโอหังแบบเดิม เจ้าสัวเจียงส่ายหน้าแทนคำตอบ
“บอกชื่อมาสิ”
ท่านยังใจเย็นดูอีกฝ่ายเหมือนดูละครลิง ใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลายังคงเรียบนิ่ง
“ฉันคือเสี่ยดนัย นั่นเสี่ยโชคชัย และเสี่ยมนัส เราสามคนเป็นเจ้าของบ่อนใหญ่ในภาคตะวันออก ที่สำคัญเราเป็นคนของท่านเกษม รู้จักหรือเปล่าว่าท่านเกษมยิ่งใหญ่แค่ไหน”
เสี่ยดนัยแนะนำตัวเองและผองเพื่อนรวมถึงกล่าวอ้างถึงนายใหญ่ข
